Εορτάζοντες την 27ην του μηνός Ιανουαρίου

Εορτάζοντες την  27ην του μηνός  Ιανουαρίου

---

 

• ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥΗ

• ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΙΑΝΗ ή βασίλισσα

• Ο ΟΣΙΟΣ ΚΛΑΥΔΙΝΟΣ

• Ο ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ο Αιγύπτιος

• Ο ΟΣΙΟΣ ΚΛΗΜΗΣ ο Στυλίτης πού ασκήτευσε στο όρος Σάγματα της Βοιωτίας

• Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο εν Κων/πόλει

• Ο άγιος Δημητριανός της Ταμασού, ο θαυματουργός

 

Αναλυτικά

 

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Είναι γνωστός ο μαρτυρικός θάνατος του μεγάλου διδασκάλου της Εκκλησίας Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Από το ένα μέρος οι σκοτεινοί και μοχθηροί επίσκοποι πού δεν άντεχαν την υπεροχή και τη δόξα του, από το άλλο οι αυλικές ραδιουργίες και εμπάθειες με πρωταγωνίστρια τη βασίλισσα Ευδοξία, | επέφεραν τελικά την εξορία του. Κατά τη διάρκεια δε αυτής, οι εχθροί του πήραν όλα τα ωμά μέτρα για να πολλαπλασιάσουν τίς θλίψεις του. Τελικά, μ' αυτό το σκληρό τρόπο επέφεραν το θάνατο του. Ετάφη σε μια εκκλησία του χωριού Κόμανα της Καππαδοκίας. Το λείψανο του έμεινε τριάντα ολόκληρα χρόνια εκεί, οπού ήταν και ο τελικός τόπος της εξορίας και υπέφερε τόσες δοκιμασίες. Άλλα "πάσα παιδεία προς μεν το παρόν ου δοκεί χαράς είναι, αλλά λύπης, ύστερον δε καρπόν ειρηνικόν τοις δι αυτής γεγυμνασμένοις άποδίδωσι δικαιοσύνης"1. Κάθε, δηλαδή, δοκιμασία προς το παρόν δε φαίνεται πρόξενος χαράς, αλλά λύπης. Ύστερα, όμως, ανταμείβει εκείνους πού δοκιμάστηκαν, με καρπό ειρηνικό, πού είναι δικαιοσύνη και αγιότητα. Πράγματι, έτσι έγινε και με τον Ιωάννη το Χρυσόστομο. Στίς 27 Ιανουαρίου 438, όταν Πατριάρχης ήταν ο μαθητής του Πρόκλος και αυτοκράτωρ ο Θεοδόσιος ο Β', μεταφέρεται με συγκινητική πομπή το λείψανο του στην Κων/πολη. Τίθεται στο νάο των Αγίων Αποστόλων και ο πολυπληθής λαός, έξαλλος από χαρά, φώναζε: "απόλαβε τον θρόνον σου, Αγιε!". 1. Προς Εβραίους, ιβ' 11.

Απολυτίκιο. Ήχος πλ. δ'.
Ή του στόματος σου καθάπερ πυρσός, έκλάμψασα χάρις την οικουμένην έφώτισεν, άφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς έναπέθετο, το ύψος ήμίν, της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν. Άλλα σοις λόγοις παιδεύων. Πάτερ Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΙΑΝΗ ή βασίλισσα
Ηταν ή ευσεβέστατη σύζυγος του Ίουστίνου Α' του γέροντος (518-527), πρώτα μεν ονομαζόταν Λουπικία, έπειτα δε Ευφημία. Έλαμψε με τα αγαθά της έργα και αφού όσιακά έζησε, απεβίωσε ειρηνικά και τάφηκε στον ναό των Αγίων Αποστόλων στην Κων/πολη.

Ο ΟΣΙΟΣ ΚΛΑΥΔΙΝΟΣ
Απεβίωσε ειρηνικά.

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ο Αιγύπτιος
Υπήρξε μαθητής του Άββά Λώτ. Απεβίωσε ειρηνικά σε πολύ βαθιά γεράματα.

Ο ΟΣΙΟΣ ΚΛΗΜΗΣ ο Στυλίτης πού ασκήτευσε στο όρος Σάγματα της Βοιωτίας
Τον ασκητή αυτό αγνοούν οι Συναξαριστές και τα Μηναία. Ή μνήμη του μαζί με την Ακολουθία του, βρίσκεται στους Λαυριωτικούς Κώδικες Ε 152 φ. 332 α και Γ 12φ. 82 β. Στήν Ακολουθία του υμνολογείται σαν "πνευματοφόρος επί στύλου υψηλού άναβάς και άσκητικώτατος φανείς, ως στύλος των μοναζόντων άκλινής, ως μοναστών το στήριγμα έργα φωτός διαπραξάμενος". Στό δε Κοντάκιο δηλώνεται, ότι "άνδρείας ψυχής εις όρος Σαγμάτειον εν στύλω στενώ μονάσας, προθυμότατα τον χορόν έκόσμησας των οσίων, Κλήμη όσιώτατε".

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο εν Κων/πόλει
Ήταν όμορφος στην όψη, δυνατός στο σώμα και σεμνός στα ήθη. Εικοσιπέντε χρονών, εργαζόταν στον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης σ' ένα οινοπωλείο, πού άνηκε στον Χριστιανό Χατζή Παναγιώτη. Κάποιοι από τους θαμώνες του οινοπωλείου, μωαμεθανοί από τον Πόντο, προσπάθησαν να παρασύρουν στον Μωαμεθανισμό τον Δημήτριο. Κάποια μέρα λοιπόν, μετά από πολύωρη οινοποσία, οι Τουρκοπόντιοι αυτοί διώχτηκαν από τον οινοπώλη με τη βοήθεια του ρωμαλέου Δημητρίου κακήν κακώς. Κατά τη συμπλοκή αύτη, τραυματίστηκε κάποιος άπ' αυτούς τους Τούρκους, οι όποιοι κατάγγειλαν σαν δράστη τον Δημήτριο. Έτσι ο Δημήτριος οδηγήθηκε στον βεζίρη και επειδή δεν μπόρεσε να αποδείξει την αθωότητα του, του ετέθη το έξης δίλημμα: ή να γίνει μωαμεθανός ή θα πεθάνει. Άλλ' ο Δημήτριος σθεναρά επέμενε στην χριστιανική πίστη. Μπροστά στη σταθερή εμμονή του Δημητρίου, ο βεζίρης διέταξε τον αποκεφαλισμό του. Προ της εκτελέσεως, οδηγήθηκε και πάλι μπροστά στον βεζίρη, αλλά και πάλι ο Δημήτριος δεν υπέκυψε στις κολακείες, τίς υποσχέσεις και τα βασανιστήρια των Τούρκων, και ειδικά αυτά των ιδίων των κατηγόρων του. Έτσι ο Δημήτριος, στις 27 Ιανουαρίου 1784, αποκεφαλίστηκε μπροστά στο οινοπωλείο πού εργαζόταν.