Μεγαλώνοντας κανείς, τη χάνει τη φαντασία; Και γιατί;
Αν και η ηλικία για μένα δεν είναι παρά ένας αριθμός, αναρωτιέμαι αν όσο μεγαλώνει κανείς, χάνει τη φαντασία η οποία υπάρχει σε όλους μας, αλλά με διάφορους τρόπους καταστρέφεται και φθείρεται. Η φαντασία, αυτό το όμορφο πράγμα που κάνει τη ζωή συναρπαστική, που μπορεί να κάνει αυτό που μοιάζει βαρετό και ανούσιο να μην είναι, να σε απογειώσει, να δώσει νόημα στην πεζή καθημερινότητα, να κάνει την καρδιά σου να χτυπά και να νιώθεις πως όλος ο κόσμος είναι δικός σου και όλα να τα βλέπεις σαν παραμύθι και όλους αυτούς που κάνουν και λένε κακά πράγματα, σαν τους κακούς ήρωες που έχει κάθε ιστορία.
Μεγαλώνοντας κανείς, τη χάνει τη φαντασία; Και γιατί;
Αν και η ηλικία για μένα δεν είναι παρά ένας αριθμός, αναρωτιέμαι αν όσο μεγαλώνει κανείς, χάνει τη φαντασία η οποία υπάρχει σε όλους μας, αλλά με διάφορους τρόπους καταστρέφεται και φθείρεται. Η φαντασία, αυτό το όμορφο πράγμα που κάνει τη ζωή συναρπαστική, που μπορεί να κάνει αυτό που μοιάζει βαρετό και ανούσιο να μην είναι, να σε απογειώσει, να δώσει νόημα στην πεζή καθημερινότητα, να κάνει την καρδιά σου να χτυπά και να νιώθεις πως όλος ο κόσμος είναι δικός σου και όλα να τα βλέπεις σαν παραμύθι και όλους αυτούς που κάνουν και λένε κακά πράγματα, σαν τους κακούς ήρωες που έχει κάθε ιστορία.
Μεγαλώνοντας κανείς, τη χάνει τη φαντασία; Και γιατί;
Θυμάμαι, είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Ευγένιου Τριβιζά που έλεγε ότι το σχολείο συμβάλει καθοριστικά στο να χάσουν τα παιδιά τη φαντασία τους. Σε βάζουν σε μια διαδικασία να απομνημονεύεις άχρηστες πληροφορίες, να δίνεις σημασία μόνο στις εξετάσεις και στο να περάσεις το μάθημα, να σε νοιάζει αν θα πάρεις 20 και όχι 18 κτλ. Τα σχολεία τελικά τι προσφέρουν; Περισσότερο χώρος δυστυχίας είναι. Αλλά δε θα πω σε αυτό το ποστ για όλα τα αρνητικά και τις ελλείψεις του εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτό που είναι προφανές είναι ότι το σχολείο δεν καλλιεργεί ούτε στο ελάχιστο τη φαντασία.
Περισσότερο από το χιούμορ, χρειαζόμαστε τη φαντασία. Η φαντασία είναι πολύ ανώτερη από το χιούμορ, που περισσεύει πια στην εποχή μας, ειδικά το ψευτοχιουμορ, το εύκολο και χοντροκομμένο και φτηνιάρικο χιούμορ που το βρίσκεις άπλετο παντού. Η φαντασία είναι ένα πολύ καταπιεσμένο και βαθιά κρυμμένο μέσα μας συναίσθημα και φαίνεται πως λίγοι, μπορούν, από την εφηβεία και μετά, να κρατήσουν επαφή μαζί της. Παρά πολλοί μεγαλώνουν και μάλλον τη χάνουν εντελώς. Πεθαίνει μέσα τους οριστικά, μαζί με την επαναστατικότητα. Η δύσκολη καθημερινότητα, οι υποχρεώσεις, οι σκοτούρες, η γκρίνια, το να τα βγάλεις πέρα, η δύσκολη και απάνθρωπη πολλές φορές ζωή στη μεγαλούπολη, τα σύγχρονα θεάματα που είναι κακή αντιγραφή της καθημερινής ζωής, τα κατασκευασμένα πρότυπα των μίντια, η τέχνη που δεν έχει καθόλου φαντασία, αλλά αποσκοπεί μόνο στο εύκολο και γρήγορο κέρδος.
Όλα αυτά και αλλά συμβάλλουν στο να φθείρεται όλο και περισσότερο η φαντασία μέχρι να εξαφανιστεί εντελώς. Μόνο λίγοι ξύπνιοι, χαρισματικοί, τυχεροί, ξεχωριστοί Κρατάνε επαφή μαζί της και με τη βοήθεια του Θεού, της τέχνης και του dna τους, και παρά το ότι ζουν όπως οι άλλοι άνθρωποι, την κρατανε αλλά και την αναπτύσσουν.
Εσείς τι σχέση έχετε ή είχατε με τη φαντασία; Την έχετε χάσει και αν ναι γιατί; Πιστεύετε μπορεί κάποιος αν την έχει χάσει, να την βρει ξανά και πως;
Εσείς τι σχέση έχετε ή είχατε με τη φαντασία; Την έχετε χάσει και αν ναι γιατί; Πιστεύετε μπορεί κάποιος αν την έχει χάσει, να την βρει ξανά και πως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου