Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29/06/25

 Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 29 Ἰουνίου 2025, Ἀποστόλου Παύλου (Β΄Κορ. ια΄ 21 – ιβ΄9)

21 κατὰ ἀτιμίαν λέγω, ὡς ὅτι ἡμεῖς ἠσθενήσαμεν. ἐν ᾧ δ’ ἄν τις τολμᾷ, ἐν ἀφροσύνῃ λέγω, τολμῶ κἀγώ. 22 Ἑβραῖοί εἰσι; κἀγώ· Ἰσραηλῖταί εἰσι; κἀγώ· σπέρμα Ἀβραάμ εἰσι; κἀγώ· 23 διάκονοι Χριστοῦ εἰσι; παραφρονῶν λαλῶ, ὑπὲρ ἐγώ· ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερ­βαλλόντως, ἐν φυλα­καῖς περισ­σοτέρως, ἐν θα­νά­τοις πολ­λάκις· 24 ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, 25 τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθήμερον ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· 26 ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· 27 ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι· 28 χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν. 29 τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; 30 εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τὰ τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι. 31 ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. 32 ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρού­ρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, 33 καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαρ­γάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ. 

ιβ΄ 1 Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκα­λύψεις Κυρίου. 2 οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπα­γέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. 3 καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶ­δα, ὁ Θεὸς οἶδεν· 4 ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώ­πῳ λαλῆσαι. 5 ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. 6 ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. 7 Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σα­τᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπε­ραίρωμαι. 8 ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ· 9 καὶ εἴρηκέ μοι· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾿ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

21 Μέ ντροπή μου τό λέω, σάν νά ὑπήρξαμε ἐμεῖς ἀσθε­νεῖς καί νά μήν μπορούσαμε νά σᾶς κάνουμε ὅ,τι σᾶς ἔκαναν ἐκεῖνοι. Μάθετε ὅμως ὅτι γιά ὁτιδήποτε κι ἄν τολμᾶ νά καυχηθεῖ κανείς – κάνω τρέλα πού τό λέω – τολμῶ κι ἐγώ νά καυχηθῶ. 22 Γιά ποιό προτέρημα καί προσόν καυχῶνται; Καυ­χῶ­νται ὅτι εἶναι Ἑβραῖοι; Κι ἐγώ εἶμαι Ἑβραῖος καί μιλῶ τήν ἀραμαϊκή γλώσσα. Καυχῶνται ὅτι εἶναι Ἰσραηλίτες; Εἶμαι κι ἐγώ ἀπόγονος τοῦ Ἰσραήλ. Καυχῶνται ὅτι εἶναι ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ; Κι ἐγώ εἶμαι. 23 Καυχῶνται ὅτι εἶναι διάκονοι Χριστοῦ; Κι ἄν παρα­­δεχθοῦμε ὅτι εἶναι – μιλῶ σάν τρελός ‒ ἐγώ εἶμαι παρα­πά­νω ἀπ’ αὐτούς διάκονος τοῦ Χριστοῦ. Ὑποβλήθηκα σέ κόπους περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι θά περίμενε κανείς. Δέ­χθηκα στό σῶμα μου χτυπήματα καί πληγές ὑπερ­­­βο­λικές. Ρίχθηκα σέ φυλακές περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον. Διέτρεξα πολλές φορές κινδύνους νά θανα­τω­θῶ. 24 Ἀπ’ τούς Ἰουδαίους πέντε φορές μαστιγώθηκα μέ τριανταεννιά μαστιγώσεις. 25 Τρεῖς φορές μέ ράβδισαν, μία μέ λιθοβόλησαν, τρεῖς φορές ναυάγησα, ἕνα μερόνυχτο ἔμεινα στό ἀνοι­χτό πέλαγος καί μ’ ἔδερναν τά ἄγρια κύματα. 26 Ὑπηρέτησα τόν Κύριο πολλές φορές μέ ὁδοιπορίες. Κινδύνευσα μέσα σέ πλημμυρισμένα ποτάμια τόν χειμώνα, κινδύνευσα ἀπό ληστές πού παραμόνευαν στά μέρη τῶν περιοδειῶν μου. Κινδύνευσα ἀπό τό δικό μου ἰουδαϊκό γένος, στό ὁποῖο ἔγινα μισητός ἐπειδή κήρυττα τή σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων μόνο διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ· κινδύνευσα ἀπό ἐθνικούς καί εἰδω­λολάτρες. Πέρασα κινδύνους μέσα σέ πόλεις, κιν­­δύνους σέ ἔρημους τόπους, κινδύνους μέσα σέ θάλασ­σες πού διέσχιζα ταξιδεύοντας γιά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Κινδύνευσα ἀπό ἀνθρώπους πού ἦταν ψευ­δά­δελφοι καί ἔφεραν ὑποκριτικά τό ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ. 27 Ὑπηρέτησα τόν Κύριο μέ κόπο καί μόχθο, μέ ἀγρυ­πνίες πολλές φορές, μέ πείνα καί δίψα, ὅταν ἀπο­μο­νω­νόμουν σέ μακρινές ὁδοιπορίες, μέ νηστεῖες πολλές φορές, μέ ψύχος καί γυμνότητα, ὅταν μέ θερινά ροῦχα μ’ ἔπιανε αἰφνιδιαστικά ὁ χειμώνας. 28 Ἐκτός ἀπό τά ἄλλα πού παρέλειψα, μέ στενο­χω­ροῦσε καί ἡ καθημερινή πίεση καί ἐπίθεση τῶν διωκτῶν μου ἀλλά καί ἡ ἀγωνιώδης φροντίδα μου γιά ὅλες τίς Ἐκκλησίες. 29 Ποιός ἀπό τούς Χριστιανούς ἀσθενεῖ πνευματικά ἤ καί σωματικά, καί δέν ἀσθενῶ κι ἐγώ μαζί του; Ποιός σκοντάφτει καί πέφτει στήν ἁμαρτία, καί δέν καίγομαι κι ἐγώ στό καμίνι τῆς θλίψεως καί τῆς ντροπῆς; 30 Ἐάν παραστεῖ ἀνάγκη νά καυχηθῶ, θά καυχηθῶ γιά τούς διωγμούς καί τούς πειρασμούς μου. 31 Θά σᾶς πῶ πράγματα πού ἴσως σᾶς φανοῦν ἀπίστευτα. Ἀλλά ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου μας Ἰη­σοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι εὐλογημένος στούς αἰ­ῶ­νες, γνωρίζει ὅτι δέν λέω ψέματα. 32 Στή Δαμασκό ὁ διοικητής πού εἶχε διορισθεῖ ἀπό τόν βασιλιά Ἀρέτα φρουροῦσε τήν πόλη τῶν Δα­μα­σκη­νῶν, ἐπειδή ἤθελε νά μέ συλλάβει. 33 Κι ἀπό κάποιο παράθυρο μέ κατέβασαν κάτω μέσα σέ δικτυωτό καλάθι, μέσα ἀπό κάποιο ἄνοιγμα τοῦ τείχους τῆς πόλεως, καί ξέφυγα ἀπό τά χέρια του.

ιβ΄ 1 Νά σᾶς μιλήσω λοιπόν καί γιά ἄλλους διωγμούς μου, δέν μέ συμφέρει νά καυχιέμαι. Σταματῶ λοι­πόν γι’ αὐτό νά μιλῶ γιά τούς διωγμούς καί τούς ἄλ­λους κόπους μου. Θά ἀναφερθῶ ὅμως σέ ὀπτασίες καί ἀπο­καλύψεις πού μοῦ χάρισε ὁ Κύριος. 2 Γνωρίζω ἕναν ἄνθρωπο πού βρίσκεται σέ στενή σχέ­ση καί ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος αὐ­­τός πρίν ἀπό δεκατέσσερα χρόνια ἁρπάχθηκε καί ἀνυ­­ψώθηκε μέχρι τόν τρίτο οὐρανό, ὅπου διαμένουν οἱ ἀγγε­λικές δυνάμεις. Δέν γνωρίζω ὅμως ἐάν ἦταν μέ τό σῶ­μα του τήν ὥρα ἐκείνη ἤ ἦταν σέ ἔκσταση, ἔξω ἀπό τό σῶμα του. Ὁ Θεός ξέρει. 3 Καί γνωρίζω ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός (εἴτε μέ τό σῶμα του, εἴτε ἔξω ἀπ’ τό σῶμα του, μόνο μέ τήν ψυχή του, δέν γνωρίζω, ὁ Θεός γνωρίζει) 4 ἁρπάχθηκε καί μεταφέρθηκε στόν Παράδεισο κι ἄκουσε λόγια πού κανένας ἄνθρωπος δέν ἔχει τή δύναμη νά τά πεῖ, κι οὔτε ἐπιτρέπεται νά τά ξεστομίσει λόγῳ τῆς ἱερότητός τους. 5 Γιά τόν ἄνθρωπο αὐτόν θά καυχηθῶ. Δέν εἶναι ὁ συνηθισμένος Παῦλος αὐτός, ἀλλά ἄλλος Παῦλος, στόν ὁποῖο ὁ Κύριος ἔδωσε πολλές χάριτες. Γιά τόν ἑαυτό μου ὅμως δέν θά καυχηθῶ παρά μόνο γιά τίς θλίψεις καί τούς πειρασμούς μου, ὅπου φανερώνεται ἡ ἀσθένειά μου, ἀλλά καί ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ πού δέν μ’ ἀφήνει νά καταρρεύσω. 6 Μόνο γιά τίς ἀσθένειές μου αὐτές θά καυχηθῶ κι ὄχι γιά τίς ἐπιτυχίες καί τή δράση μου. Διότι ἐάν θελή­σω καί γι’ αὐτά νά καυχηθῶ, δέν θά εἶμαι ἄμυαλος καί ἀνό­η­τος, ἐπειδή θά πῶ τήν ἀλήθεια. Δυσκολεύομαι ὅμως νά καυχηθῶ, γιά νά μή μοῦ λογαριάσει κανείς τίποτε περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο πού βλέπει ἤ ἀκούει ἀπό μένα. 7 Καί ἐξαιτίας τῶν πολλῶν καί μεγάλων ἀποκαλύψεων ἐπέ­­­τρε­ψε ὁ Θεός καί μοῦ δόθηκε ἀγκαθωτό ξύλο στό σῶ­μα, ἀρρώστια ἀθεράπευτη, ἄγγελος τοῦ σατανᾶ, γιά νά μέ χτυπᾶ στό πρόσωπο καί νά μέ ταλαιπωρεῖ, γιά νά μήν ὑπερηφανεύομαι. 8 Γιά τόν πειρασμό αὐτό τρεῖς φορές παρακάλεσα τόν Κύριο νά μοῦ τόν ἀπομακρύνει. 9 Ἀλλά ὁ Κύριος μοῦ εἶπε: Σοῦ εἶναι ἀρκετή ἡ χάρις πού σοῦ δίνω. Διότι ἡ δύναμή μου ἀναδεικνύεται τέλεια, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀσθενής καί μέ τήν ἐνίσχυσή μου κατορθώνει μεγάλα καί θαυμαστά. Μέ πολύ μεγάλη εὐχαρίστηση λοιπόν θά καυχιέμαι περισσότερο  στίς ἀσθένειές μου, γιά νά κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 29 Ἰουνίου 2025, Τῶν Ἀποστόλων (Ματθ. ις΄ 13-19)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλ­θὼν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου ἠρώτα τοὺς μαθη­τὰς αὐτοῦ λέγων· τίνα με λέ­γουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; οἱ δὲ εἶπον· οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἱε­ρεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν. λέ­γει αὐτοῖς· ὑμεῖς δὲ τί­­να με λέγετε εἶναι; ἀποκριθεὶς δὲ Σί­μων Πέτρος εἶπε· σὺ εἶ ὁ Χρι­στὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶν­τος. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰη­σοῦς εἶπεν αὐτῷ· μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾿ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐ­­­ρανοῖς. κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύ­τῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ­ᾅ­δου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς. καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βα­­σιλείας τῶν οὐρα­νῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δε­δεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὃ ἐὰν λύ­­σῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λε­λυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι

Ἡ σημερινὴ ἡμέρα γιὰ κάθε πιστὸ ἔχει ξεχωριστὴ λαμπρότητα, καθὼς ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τοὺς ἁγίους, ἔνδοξους καὶ πρωτοκορυφαίους ἀποστόλους Πέτρο καὶ Παῦλο. Ὁ ἕνας ἦταν ψαρὰς στὴ λίμνη Γεννησαρέτ, πρὶν γνωρίσει τὸν Κύριο· ὁ ἄλλος νομοδιδάσκαλος τῶν Ἰουδαίων. Ὁ ἕνας ἔγινε Μαθητὴς τοῦ Κυρίου· ὁ ἄλλος σφοδρὸς διώκτης του. Ὁ πρῶτος σαγηνεύθηκε ἀπὸ τὸν μεγάλο «ἁλιέα τῶν ἀνθρώπων», τὸν Κύριό μας, καὶ Τὸν ἀκολούθησε. Ὁ δεύτερος τυφλώθηκε ἀπὸ τὸ ὑπερκόσμιο φῶς τοῦ Χριστοῦ, καθὼς πορευόταν πρὸς τὴ Δαμασκό, καὶ μεταστράφηκε. Καὶ οἱ δύο εἶχαν μιὰ μελανὴ σελίδα στὸ παρελθόν τους. Ὁ Πέτρος ἀρνήθηκε τὸν Διδάσκαλο, λίγο πρὶν ἀπὸ τὴ Σταύρωσή του. Ὁ Παῦλος δίωξε τὴν Ἐκκλησία.

Καὶ οἱ δύο ὡστόσο μετανόησαν, ἀγάπησαν ὁλοκληρωτικὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, δέχθηκαν τὴ μεγάλη κλήση ἀπὸ Ἐκεῖνον καὶ ἔγιναν πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοί του στὴν οἰκουμένη, μὲ τὶς περιοδεῖες τους, τὴ διδασκαλία τους, τὶς ἐπιστολές τους. Ἀναδείχθηκαν φωστῆρες τοῦ κόσμου, κήρυκες τῆς πίστεως, σάλπιγγες θεολογίας, ἐκφραστὲς τῶν θείων δογμάτων, στύλοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ καθαιρέτες τῆς πλάνης, ὅπως τονίζει ἡ ὑμνολογία τῆς σημερινῆς ἑορτῆς.

2. Τὸ θεμέλιο τῆς πίστεως

Στὴ μνήμη τῶν δύο Ἀποστόλων εἶναι ἀφιερωμένο τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς θείας Λειτουργίας. Περιγράφεται σ᾿ αὐτὸ ἕνας διάλογος τοῦ Κυρίου μὲ τοὺς Μαθητές του. «Ποιός νομίζουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶμαι ἐγώ, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου;», ρώτησε ὁ Χριστός. Οἱ δὲ Μαθητὲς ἀπάντησαν ὅτι κάποιοι Τὸν θεωροῦν ὡς τὸν Βαπτιστὴ Ἰωάννη, ἄλλοι ὡς τὸν προφήτη Ἠλία, ἢ τὸν Ἱερεμία, ἢ κάποιον ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς Προφῆτες. Ὁ Κύριος κατόπιν προχώρησε σὲ δεύτερη ἐρώτηση: «Ἐσεῖς οἱ Μαθητές μου, ποιός λέτε ὅτι εἶμαι;» Τότε ὁ ὁρμητικὸς Πέτρος ἀπάντησε ἐκ μέρους καὶ τῶν ὑπολοίπων: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος δὲν εἶναι νεκρὸς ὅπως τὰ εἴδωλα, ἀλλὰ ζεῖ παντοτινά. «Εὐτυχισμένος εἶσαι, Σίμων, γυιὲ τοῦ Ἰωνᾶ, διότι τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ποὺ ὁμολόγησες, δὲν σοῦ τὴ φανέρωσε κάποιος ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ ἐπουράνιος Πατέρας μου», τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Κύριος.

Ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἐγκωμιάζει τὴν ἀκλόνητη πίστη τοῦ Πέτρου, ποὺ δὲν ἦταν ἔκφραση ἑνὸς πρόσκαιρου ἀνθρώπινου ἐνθουσιασμοῦ, ἀλλὰ θεόπνευστη ὁμολογία καὶ ἀποκάλυψη μιᾶς πολὺ μεγάλης ἀλήθειας· ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος, ἕνας μεγάλος προφήτης, ἢ φιλόσοφος, ἢ κοινωνικὸς ἐπαναστάτης, ἢ ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς «θεούς», μαζὶ μὲ τοὺς ἐκπροσώπους τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός. Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸ βασικότερο δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ θεμέλιο τῆς πίστεώς μας. Γιὰ τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ὄργωσαν τὴν οἰκουμένη οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι καὶ σφράγισαν μὲ τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους τὴν ὁμολογία ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός.

3. Ἡ ἀκατάλυτη δύναμη τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ Κύριος πρόσθεσε κάτι ἀκόμη στὸν Πέτρο, τὸ ὁποῖο ἔχει ξεχωριστὴ σημασία. Ἐσὺ εἶσαι ὁ Πέτρος, τοῦ εἶπε. Πάνω δὲ στὴν πέτρα τῆς ἀληθινῆς αὐτῆς πίστεως, ποὺ ὁμολόγησες, θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου, «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ἐπάνω της θὰ πέσουν ὅλες οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις τοῦ Ἅδη γιὰ νὰ τὴν κλονίσουν, ἀλλὰ δὲν θὰ τὴ νικήσουν ποτέ. Διότι ἡ Ἐκκλησία μου εἶναι αἰώνια καὶ ἀθάνατη.

Εἶναι φοβερὸς ὁ προφητικὸς αὐτὸς λόγος τοῦ Κυρίου καὶ ἐπιβεβαιώνεται διαρκῶς μέσα στὴν ἱστορία. Αἱματηροὶ διωγμοί, φρικτὰ βασανιστήρια, ἑκατομμύρια μαρτύρια, δόλιες ἐπιθέσεις, λυσσώδεις λοιδορίες καὶ χλευασμοὶ ἐξαπολύθηκαν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ποτάμι τὸ αἷμα τῶν Μαρτύρων τῶν πρώτων αἰώνων. Ἀναρίθμητοι οἱ Νεομάρτυρες τῆς Τουρκοκρατίας, καὶ ὅσοι τὸν περασμένο αἰώνα μαρτύρησαν στοὺς στυγνοὺς διωγμοὺς τοῦ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Ἀλλὰ καὶ ἀργότερα πόσα βλάσφημα βιβλία, τραγούδια, ταινίες καὶ ὑποτιθέμενα ἔργα τέχνης ἐπιχείρησαν νὰ προσβάλουν τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ νὰ κλονίσουν τὴν πίστη τῶν Χριστιανῶν.

Ὅμως δὲν στάθηκαν ἱκανά. Καὶ ὄχι μόνο δὲν τὴν γκρέμισαν, ἀλλὰ ἀντίθετα τὴν πλούτισαν μὲ περισσότερη λαμπρότητα καὶ τιμή. Ἀπέδειξαν τὴ θεία ὑπόστασή της. Τὴ στόλισαν σὰν μὲ πορφύρα τὰ ἁγνὰ αἵματα τῶν ἁγίων Μαρτύρων. Ἂς ἀκούσουμε τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο ν᾿ ἀναφωνεῖ στοὺς διῶκτες κάθε ἐποχῆς: «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον, ἄνθρωπε». Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ ἰσχυρὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἄνθρωπε. Σταμάτα τὸν πόλεμο, γιὰ νὰ μὴ συντρίψει τὴ δύναμή σου. Μὴν πολεμᾶς τὸν Οὐρανό. Ἂν πολεμᾶς ἄνθρωπο, ἢ θὰ νικήσεις ἢ θὰ νικηθεῖς. Ἂν πολεμᾶς ὅμως τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἀδύνατον νὰ νικήσεις. Διότι ὁ Θεὸς εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ ὅλους (ΕΠΕ 33, 386).

Ἂς μὴ μᾶς κλονίζει λοιπὸν ὁ πόλεμος ποὺ δέχεται καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία. Λαμ­πρότερη καὶ ἐνδοξότερη θὰ τὴν καταστήσει. Ἂς ἀγωνιζόμαστε ὅμως νὰ μένουμε πιστοὶ καὶ ἀφοσιωμένοι σ᾿ αὐτήν· ζωντανὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἵδρυσε ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι.