Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Πεντηκοστής

 

Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Πεντηκοστής- Κυριακή 23 Ιουνίου 2024

Πεντηκοστή

Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 9 Ἰουνίου 2022, τῆς Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. ζ΄ 37-52, η΄ 12)

Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύον­τες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαν­τες τὸν λόγον ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χρι­στός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾿ αὐτόν. τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ᾿ οὐ­­­δεὶς ­ἐπέβαλεν ἐπ᾿ αὐτὸν τὰς χεῖρας. Ἦλθον οὖν οἱ ὑ­­­­πη­­­ρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέ­ται· ­οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. ἀπε­κρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλά­νησθε; μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ­ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; ἀλλ᾿ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! λέγει ­Νικόδημος πρὸς αὐ­τούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐ­­τῶν· μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀ­­­κού­σῃ παρ᾿ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐ­­­­ρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται. Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε λέγων· ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.

1. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἀνακαινίζει τὸν ἄνθρωπο

Πεντηκοστή! Ἡ τελευταία δεσποτικὴ ἑορτή. Γιορτάζουμε σήμερα τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν ἔκχυση τῆς ἁγιαστικῆς θείας Χάριτος στὸ ἀνθρώπινο γένος. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶναι ὁ ὕψιστος καρπὸς τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου, ἡ ἔσχατη καὶ κορυφαία ἐπαγγελία (ὑπόσχεση) τῆς ἐποχῆς τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχὴ οἱ ἄνθρωποι λόγῳ τῆς δουλείας τους στὴν ἁμαρτία ἦταν χωρισμένοι ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς μὲ τὴ Σταύρωσή Του ἐξασφάλισε τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους, τὴν καταλλαγή (συμφιλίωση) μὲ τὸν ἐπουράνιο Πατέρα. Ἀπόδειξη τῆς καταλλαγῆς εἶναι ἡ ἀποστολὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν κόσμο.

Σήμερα γιορτάζουμε τὴν ἔλευση τοῦ τρίτου Προσώπου τῆς ἀδιαιρέτου Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, στὴν κοινωνία τῶν μαθητῶν, τὴν ἀποστολή Του στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν. Ἀπὸ σήμερα τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μένει μόνιμα στὸν κόσμο, μέσα στὴν Ἐκκλησία, καὶ ἐργάζεται τὴ μεταμόρφωση τοῦ κόσμου, τὴ μεταμόρφωση τῆς καρδιᾶς τοῦ καθενός μας.

Γι’ αὐτὸ καὶ Πεντηκοστὴ σημαίνει: ἀ­ναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι ὁ ἐν Χρι­στῷ καινὸς ἄνθρωπος εἶναι πραγματικότητα. Πεντηκοστὴ σημαίνει ὅτι ὁ ἄν­θρωπος μπορεῖ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεό, νὰ γίνει θεοφόρος.

2. Ποταμοὶ θείας Χάριτος ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου

Ὁ Κύριος στὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα, γεμάτος ἀγάπη καὶ πόθο γιὰ τὴ σωτηρία μας, «ἔκραξε», φώναξε δυ­νατά, καὶ μᾶς κάλεσε κοντά Του γιὰ νὰ σβήσει τὴ δίψα μας, δηλαδὴ τοὺς μεγάλους πόθους τῆς ἀνθρώπινης ψυ­χῆς:

–«Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω»· ὅποιος διψάει ἂς ἔρθει κοντὰ σὲ Μένα καὶ ἂς πίνει. Κοντὰ σὲ Μένα θὰ βρεῖ ἀνάπαυση, θὰ ξεδιψάσει.

Ἔτσι γίνεται. Καὶ ὄχι μόνο θὰ ξεδιψάσει κοντά Του ὅποιος διὰ τῆς πίστεως καὶ τῆς μετανοίας συνδεθεῖ μὲ τὸν Κύριο, ἀλλὰ γίνεται καὶ ὁ ἴδιος πηγή:

–«Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ», διαβεβαίωσε ὁ Κύριος, «καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος». Ἀπὸ τὸ ἐσωτερικό του θὰ τρέχουν ποταμοὶ θείας Χάριτος.

Αὐτὴ τὴν πραγματικότητα τὴ διαπιστώνουμε στοὺς Ἁγίους μας. Τὰ λόγια τους εἶναι φωτισμένα, τὰ ἀγαθὰ ἔργα τους πολλὰ καὶ θαυμαστά, ἡ προσευχή τους φλογερὴ καὶ ἀποτελεσματική, ἡ παρουσία τους τόσο εὐεργετικὴ στὸ περιβάλλον τους. Εἰρηνεύουν, ἀναπαύουν, συγκλονίζουν ὅσους ἀναστρέφον­ται μαζί τους. Ἐκπέμπουν ἔντονα τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, τὴν Χάρι Του.

Οἱ Ἅγιοι φανερώνουν πόσο μεγάλη εὐεργεσία εἶναι ἡ Πεντηκοστή. Καὶ μᾶς καλοῦν νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε. Διότι τὸ ζητούμενο δὲν εἶναι νὰ μετέχουμε τυπικὰ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ νὰ ἔχουμε ἐμπειρία Χάριτος, νὰ κατοικήσει μόνιμα μέσα μας ὁ Κύριος· νὰ Τοῦ δώσουμε ὁλόκληρη τὴν καρδιά μας· νὰ ἀποφασίσουμε καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν τέλεια ὑπακοὴ στὶς ἅγιες ἐντολές Του, γιὰ τὴν τέλεια νέκρωση τῆς ἁμαρτίας μέσα μας. Καὶ σὲ αὐτὸ μᾶς βοηθεῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

Ὅσο τὸ προσπαθοῦμε, τόσο ἐνισχύεται ἡ παρουσία καὶ ἡ ἐνέργειά Του μέσα μας, μέχρι νὰ φθάσουμε, μετὰ ἀπὸ σταθερὸ ἀγώνα καὶ πολλὴ ταπείνωση, νὰ ζήσουμε τὴ μόνιμη παρουσία Του στὶς καρδιές μας.

3. Ἀντίσταση στὴ θεία ἀγάπη

Ὅταν ὁ Κύριος μίλησε γιὰ τὴν ὕψιστη αὐτὴ δωρεά, δὲν ἔγινε ἀποδεκτὸς ἀπὸ ὅλους. «Σχίσμα ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾿ αὐτόν». Ἄλλοι ἀπὸ τὸν λαὸ πίστεψαν, ἐνῶ ἄλλοι ὄχι. Οἱ ὑπηρέτες τῶν Φαρισαίων ποὺ εἶχαν σταλεῖ νὰ Τὸν συλλάβουν, γύρισαν ἄπρακτοι ὁμολογώντας ὅτι ποτὲ δὲν μίλησε ἄνθρωπος ὅπως Ἐκεῖνος, γεγονὸς ποὺ ἐξόργισε τοὺς κυρίους τους. Τότε ἕνας ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους, ὁ Νικόδημος, θέλησε νὰ ὑπερ­ασπισθεῖ τὸν Κύριο:

–«Σύμφωνα μὲ τὸ Νόμο, κανεὶς δὲν καταδικάζεται, ἂν πρῶτα δὲν ἀπολογηθεῖ». Ἀλλὰ ἐκεῖνοι δὲν πείσθηκαν, διότι δὲν ἤθελαν.

Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο, ἂν καὶ εἶναι ἀποκάλυψη ἀγάπης καὶ φέρνει τὴ μεγάλη δωρεὰ τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἑνότητος, προκαλεῖ ἀντιδράσεις. Διότι, ὅσο συγκλονιστικὸ γεγονὸς καὶ ἂν εἶναι, δὲν καταργεῖ τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία.

Προκειμένου ὁ ἄνθρωπος νὰ ­δεχθεῖ τὸν Θεό, πρέπει νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἁ­μαρτωλὸ ἑαυτό του. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν εἶ­ναι διατεθειμένοι νὰ τὸ κάνουν ὅσοι ἀ­γαποῦν τὰ πάθη τους. Ἔτσι, μὲ ἀ­φορμὴ τὴ φανέρωση τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο, ἡ ἀνθρωπότητα χωρίζεται σὲ δύο στρατόπεδα: σὲ ὅσους δέχονται τὴ δωρεά, καὶ σὲ ὅσους τὴν ἀρνοῦνται. Σὲ ὅσους ὑποτάσσονται στὸν Χριστὸ καὶ μεταμορφώνονται ἀπὸ τὴ θεία ἀγάπη, καὶ σὲ ὅσους ἀντιτίθενται σ᾿ Ἐκεῖνον καὶ μισοῦν τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ…

Εἴθε ὅλοι μας νὰ παραδοθοῦμε ὁλοκληρωτικὰ στὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὥστε νὰ γί­νουμε «λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἠλ­­­­λοιωμένοι» – νὰ λάμπουμε, νὰ ἐκπέμ­πουμε μὲ τὴ ζωή μας τὸ ἀστραφτερὸ φῶς τῆς ἁγιότητος. Νὰ εἴμαστε ἀλλοιωμένοι, μεταμορφωμένοι – καὶ νὰ μὴν ὑπάρχει καμιὰ καρδιὰ ποὺ νὰ ἀρνεῖται πεισματικὰ τὴν ἀνεκτίμητη δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

«Πεντηκοστὴν ἑορτάζομεν»

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 9 Ἰουνίου 2022, τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. β΄ 1-11)

Ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες οἱ ἀπόστολοι ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι. Ἦσαν δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

1. Η ΒΙΑΙΗ ΠΝΟΗ

Ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Γιὰ τοὺς Ἰουδαίους ἑορτὴ τοῦ θερισμοῦ καὶ τῆς παραδόσεως τοῦ νόμου στὸν προφήτη Μωϋσῆ στὸ ὄρος Σινᾶ. Γιὰ τοὺς Χρι-στιανοὺς ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἡμέρα τῆς καθόδου καὶ ἐκχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ μαθητάς. Ἑκατὸν εἴκοσι μαθηταὶ τοῦ Κυρίου ποὺ ἦσαν ἤδη στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλὴμ κι ὅσοι ἐπίσης τὴν ἡμέρα αὐτὴ προσῆλθαν συγκεντρωμένοι ὅλοι μαζὶ μὲ μία καρδιά, μὲ μία ἀγάπη, ὁμόψυχοι καὶ ὁμόγνωμοι, συμπροσεύχονταν καὶ περίμεναν μὲ ἱερὸ πόθο τὸν Παράκλητο, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ποὺ τοὺς εἶχε ὑποσχεθῆ ὁ Κύριος. Κάποια στιγμὴ λοιπὸν ξαφνικὰ ἦλθε βοὴ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σὰν πνοὴ σφοδροῦ ἀνέμου. Καὶ γέμισε ὅλο τὸ σπίτι ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταί. Ἦταν μιὰ πνοὴ ποὺ ἔμοιαζε μὲ βίαιο ὁρμητικὸ ἄνεμο καὶ ἦλθε ὡς φωνὴ βροντῆς. Γιατί ἆραγε; Διότι συμβόλιζε τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔμοιαζε μὲ βίαιη πνοή, ἀλλὰ δὲν ἦταν ἄνεμος, δὲν ἦταν φυσικὸ φαινόμενο. Ἦταν ἕνα ὑπερφυσικὸ γεγονός, ἦταν ἡ ἔνδειξις τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς μαθητὰς τοῦ ὑπερώου τῆς Ἱερουσαλήμ. Διότι ἡ ἐπιφοίτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔπρεπε νὰ συμβῇ αἰσθητῶς, νὰ συνοδευθῇ ἀπὸ ἀδιαμφισβήτητα αἰσθητὰ σημεῖα γιὰ νὰ τὸ ἀντιληφθοῦν ὅλοι ὡς ἕνα ἀναντίρρητο γεγονός. Ἡ βίαιη πνοὴ λοιπὸν ἦταν τὸ πρῶτο ἠχητικὸ σημεῖο, ποὺ ἐφανέρωνε τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἦταν ἡ φανέρωσι τῆς μυστηριώδους ἐνεργείας καὶ θείας δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ φανερώθηκε μὲ πνοὴ ἀνέμου, γιὰ νὰ δείξῃ ὅτι ἡ θεία χάρις κατέρχεται σὰν ἄνεμος τοῦ ὁποίου τὴν πνοὴ ἀκοῦς ἀλλὰ δὲν μπορεῖς νὰ καταλάβῃς εὔκολα ἀπὸ ποῦ ἔρχεται καὶ πρὸς τὰ ποῦ κατευθύνεται.

2. ΟΙ ΠΥΡΙΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ

Τὸ δεύτερο σημεῖο ποὺ ἀκολούθησε ἦταν ἕνα σημεῖο ὀπτικό. Ἐμφανίσθηκαν γλῶσσες ποὺ ἔμοιαζαν μὲ πύρινες. Εἶδαν λοιπὸν ὅλοι μὲ τὰ μάτια τους νὰ διαμοιράζωνται στὸν καθένα τους γλῶσσες ποὺ ἔμοιαζαν μὲ πύρινες, καὶ νὰ στέκωνται ἐπάνω στὸν καθένα τους. Αὐτὲς οἱ γλῶσσες ἀρχικῶς ἦσαν ἑνωμένες σὲ δέσμη πυρός. Καὶ κατόπιν ἀπὸ αὐτὸ τὸ πῦρ διασκορπίσθηκαν στοὺς πιστούς. Ἡ μία λοιπὸν χάρις καὶ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διαμοιράσθηκε σ’ ὅλους. Τί νόημα εἶχε ὅμως ἡ ἐμφάνισι αὐτῶν τῶν γλωσσῶν; Βέβαια δὲν ἦταν ἡ ἴδια ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γλῶσσα πυρὸς ἀλλὰ ἡ ἔκχυσις τῆς χάριτος ἐμφανίσθηκε μὲ τὴν μορφὴ πυρίνων γλωσσῶν. Αὐτὲς οἱ γλῶσσες ἦσαν σύμβολα τῶν γλωσσῶν στὶς ὁποῖες οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι κατόπιν θὰ μιλοῦσαν καὶ θὰ ἐκήρυτταν τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ἐμφανίσθηκε ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ μορφὴ γλωσσῶν ἀκόμη, διότι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι Αὐτὸ ποὺ θὰ τοὺς ἀπεκάλυπτε τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως. Αὐτὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα θὰ τοὺς ὡδηγοῦσε «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. ις΄ 13). Θὰ τοὺς ἐφώτιζε νὰ διακηρύξουν καὶ νὰ διαδώσουν σ’ ὅλο τὸν κόσμο τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως.

Ἐπιπλέον οἱ γλῶσσες αὐτὲς ἦσαν πύρινες διότι ἐφανέρωναν ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὡς Θεὸς εἶναι πῦρ καταναλίσκον. Φωτιὰ ποὺ φωτίζει, θερμαίνει, καθαρίζει, ἀλλὰ καὶ καίει. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὡς φῶς θὰ ἐφώτιζε τοὺς πιστοὺς τῆς οἰκουμένης, ὡς φωτιὰ θὰ ἐθέρμαινε καὶ θὰ ἐμαλάκωνε τὶς σκληρὲς καρδιές, θὰ τὶς ἐκαθάριζε ἀπὸ κάθε ρύπο καὶ σκουριά, θὰ ἔκαιγε κάθε ἁμαρτωλό, θὰ τὶς μεταμόρφωνε. Καὶ θὰ ἄναβε μέσα στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν ἅγιους πόθους καὶ ἱερὰ ὁράματα. Θὰ καθιστοῦσε τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν ζωντανὰ θυσιαστήρια, ὅπου θὰ προσφέρωνται πνευματικὲς θυσίες.

3. ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ

Ἡ πνοὴ αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐγέμισε, ἐπλήρωσε ὅλο τὸ ὑπερῶο ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταί. Ἡ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν κατῆλθε σὲ ὡρισμένους μόνο μαθητάς, ἀλλὰ σὲ ὅλους. Καὶ κατῆλθε ὄχι σὲ διαφορετικὸ βαθμὸ στὸν καθένα, ἀλλὰ τοὺς ἐγέμισε ὅλους, ὅλη τὴν πρώτη Ἐκκλησία. Καὶ μάλιστα οἱ μαθηταὶ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς δὲν ἔλαβαν τὴν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπως τὴν ἐλάμβαναν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἐκτάκτως καὶ ὑπερφυσικῶς καὶ γιὰ εἰδικὸ σκοπὸ οἱ Προφῆται. Οὔτε τὴν ἔλαβαν γιὰ συγκεκριμένο μόνο σκοπό, ὅπως τὴν ἔλαβαν ὅταν ὁ ἀναστὰς Κύριος τοὺς εἶπε: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον» (Ἰω. κ΄ 22). Ἀλλὰ τώρα συνέβη πλήρης ἔκχυσις τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα κατῆλθε σ’ ὅλους μὲ τρόπο μοναδικὸ καὶ πρωτοφανῆ. Ἐπλημμύρισε τὶς ψυχές, τοὺς ἔδωσε δωρεὰ πλήρη, φωτισμὸ τέλειο, ἔμπνευσι θεία. Οἱ μαθηταὶ ἔγιναν πλέον οὐράνιοι ἄνθρωποι, πνευματέμφοροι, πνευματοκίνητοι. Γέμισαν μὲ δυνάμεις πνευματικές, γιὰ νὰ εἶναι πλήρεις σοφίας καὶ γνώσεως, νὰ κηρύττουν θεόπνευστα τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, νὰ μιλοῦν ξένες γλῶσσες, νὰ μποροῦν νὰ μεταδίδουν καὶ οἱ ἴδιοι διὰ τῶν Μυστηρίων τὴν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ ἐπιτελοῦν θαύματα, νὰ ἁλιεύσουν τὴν οἰκουμένη, νὰ ἐξαπλώσουν τὴν ἐπὶ γῆς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Μέτοχοι κι ἐμεῖς τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἂς ποθοῦμε μ’ ὅλη μας τὴν δύναμι τὴν ἁγιαστική του χάρι στὴ ζωή μας. Ἂς παρακαλοῦμε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ κατέρχεται στὶς ψυχές μας, νὰ τὶς καθαρίζῃ, νὰ τὶς ἁγιάζῃ, νὰ τὶς γεμίζῃ μὲ τὴν παρουσία του. Καὶ ἂς δεώμεθα καθημερινά: «Βασιλεῦ οὐράνιε… ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν…».

πηγή: ο Σωτήρ