Εορτάζοντες την 27ην του μηνός Σεπτεμβρίου

Εορτάζοντες την  27ην του μηνός Σεπτεμβρίου

---

 

• Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ και οι μαζί μ' αυτόν μαρτυρήσαντες 49 ΜΑΡΤΥΡΕΣ

• Η ΑΓΙΑ ΕΠΙΧΑΡΙΣ

• Ο ΟΣΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ηγούμενος της Μονής Σωτήρος Χριστού, της επιλεγόμενης του Βαθέος Ρύακος.

• ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΚΟΣ, ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ & ΖΗΝΩΝ, οι Απόστολοι

• ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΙΛΗΜΩΝ ο Επίσκοπος και ΦΟΥΡΤΟΥΝΙΑΝΟΣ

• Η ΑΓΙΑ ΓΑΪΑΝΗ

• ΟΙ ΑΓΙΟΙ 15 ΜΑΡΤΥΡΕΣ

• Η ΑΓΙΑ ΑΚΥΛΙΝΑ

• Ο ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΤΙΟΣ, "ο εν Σολοβέτσκη" (Ρώσος)

• ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΦΩΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΟΥ
   

Αναλυτικά

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ και οι μαζί μ' αυτόν μαρτυρήσαντες 49 ΜΑΡΤΥΡΕΣ
Καταγόταν από την Καρχηδόνα. Οι γονείς του, καθώς και οι πρόγονοί του, ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί. Όταν μεγάλωσε ο Καλλίστρατος, κατατάχθηκε στο στρατό σαν νεοσύλλεκτος. Η "ομίχλη" της σαρκολατρείας που επικρατούσε στο στράτευμα δεν επηρέασε καθόλου τον Καλλίστρατο. Αντίθετα μάλιστα, καλλιέργησε ακόμα περισσότερο τις ευσεβείς συνήθειές του. Μια απ' αυτές ήταν να προσεύχεται κατά τη νύκτα. Αυτό όταν το είδαν οι συνάδελφοι του, τον κατήγγειλαν στο στρατηγό Περσεντίνο (287 μ. Χ.). Αυτός αμέσως τον κάλεσε και όταν άκουσε και από τον ίδιο ότι είναι χριστιανός, διέταξε και τον βασάνισαν σκληρά. Κατόπιν, αφού τον έδεσαν μέσα σ' ένα σάκο, τον έριξαν στη θάλασσα. Αλλά με θαύμα ο σάκος σχίστηκε και δύο δελφίνια έφεραν σώο και άβλαβη τον Καλλίστρατο στη στεριά. Τότε, 49 στρατιώτες που είδαν το γεγονός πίστεψαν στον Χριστό, και αφού έτρεξαν στον Καλλίστρατο, του είπαν: "Πράγματι, είδαμε ότι υπάρχει στ' αλήθεια και είναι μεγάλος ο Θεός σου, ο όποιος και από το βυθό της θάλασσας υπερφυσικά σε έβγαλε. Θα μπορούσε, άραγε, να δεχθεί και εμάς τους ειδωλολάτρες;" Ο Καλλίστρατος τους απάντησε: "Ό δικός μου Κύριος Ιησούς Χριστός, εκείνους που έρχονται κοντά του δεν τους διώχνει. Διότι Εκείνου ο λόγος είναι: "Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, κάγώ αναπαύσω υμάς"1. Τότε ο Καλλίστρατος κατήχησε όλους αυτούς τους στρατιώτες μέσα στη φυλακή. Ο Περσεντίνος, ερχόμενος σε αδιέξοδο από την πίστη τους, τους αποκεφάλισε όλους .
1. Ευαγγέλιο Ματθαίου, ία' 28.

Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.
Τω θείω Πνεύματι, περιφραξάμενος, Μάρτυς Καλλίστρατε, λαμπρώς ήρίστευσας, καταβολών τον δυσμενή, σοφία των σων αγώνων όθεν και προσήγαγες, τω Χριστώ ως θυμίαμα, δήμον παναοίδιμον, Αθλητών πιστευσάντων σοι, μεθ' ων υπέρ ημών έκδυσώπει, των εύφημούντων σε εν ύμνοις.

Η ΑΓΙΑ ΕΠΙΧΑΡΙΣ
Ήταν από τη Ρώμη στα χρόνια του Διοκλητιανού (298) και συνελήφθη επειδή ήταν χριστιανή από τον έπαρχο Καισάριο. Ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό και βασανίστηκε σκληρά. Συνέτριψαν τα μέλη της με μολύβδινη σφαίρα και στο τέλος την αποκεφάλισαν.

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ηγούμενος της Μονής Σωτήρος Χριστού, της επιλεγόμενης του Βαθέος Ρύακος.
Καταγόταν από την δεύτερη επαρχία των Καππαδοκών και υπήρξε στα χρόνια των βασιλέων Νικηφόρου Β' Φωκά (963-969) και Ιωάννη Α' Τσιμισκή (969-976). Από μικρός αφιερώθηκε στο Θεό και πήγε στο Μοναστήρι του Βαθέος Ρύακος (η Μονή αυτή βρισκόταν στην Τρίγλια κοντά στα σημερινά Μουδανιά της Μ. Ασίας). Εκεί έμαθε όλη την ασκητική ακρίβεια από τον Όσιο Βασίλειο (+ 1 Ιουλίου), ηγούμενο και κτήτορα της Μονής αυτής. Ο Ιγνάτιος, επειδή έφτασε σε μεγάλα ύψη αρετής, χειροτονήθηκε Αναγνώστης, κατόπιν Υποδιάκονος, Διάκονος και Πρεσβύτερος. Έπειτα έγινε ηγούμενος της εν λόγω Μονής και επέφερε μεγάλη πρόοδο σ' αυτή, τόσο υλική όσο και πνευματική. Όταν κάποτε οι πολιτικοί άρχοντες θέλησαν να μεταχειριστούν τα χρήματα της Μονής, ο Ιγνάτιος με την αποφασιστική του στάση, προστάτευσε την μοναστηριακή περιουσία. Απεβίωσε στο δρόμο κοντά στο Αμόριο (κατ' άλλους, που είναι και το πιθανότερο στο Αρμουτλή), όταν κάποτε επέστρεφε από την Κωνσταντινούπολη. Μετά από ένα χρόνο, το λείψανό του ανακομίστηκε στην αγαπημένη του Μονή, για την οποία τόσο είχε μοχθήσει.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΚΟΣ, ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ & ΖΗΝΩΝ, οι Απόστολοι
Ό Αρίσταρχος είχε τη μεγάλη τιμή να χρηματίσει συνεργάτης του απ. Παύλου, (πρός φιλήμ. α', 23) και συναιχμάλωτός του (Κολοσσ. δ', 10). Κατόπιν διέπρεψε και σαν επίσκοπος Απαμείας στη Συρία. Ο Μάρκος, που δεν είναι βέβαια ο Ευαγγελιστής, χειροτονήθηκε επίσκοπος Βύβλου και έδρασε αποστολικά. Όπως μάλιστα του Πέτρου (Πράξ. ε', 15), έτσι και αυτού η σκιά μόνη, όταν έπεφτε στους ασθενείς, τους θεράπευε. Ο Ζήνων, είναι ο ίδιος με τον νομικό Ζηνά, που σαν γνήσιος και ευδόκιμος εργάτης του Ευαγγελίου, βοήθησε γι' αυτό και στην Κρήτη μαζί με τον Απολλώ. Γι' αυτό και ο απ. Παύλος τόσο συγκινητικά και φιλόστοργα συνιστά στον Τίτο να τους φροντίσει τόσο πολύ, ώστε να μη τους λείψει τίποτα (Τίτ. γ'. 13). Ο Ζήνων διέπρεψε και σαν επίσκοπος Διοσπόλεως.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΙΛΗΜΩΝ ο Επίσκοπος και ΦΟΥΡΤΟΥΝΙΑΝΟΣ
Για τη ζωή τους δεν βρίσκουμε κανένα στοιχείο στους Συναξαριστές.

Η ΑΓΙΑ ΓΑΪΑΝΗ
Στους Συναξαριστές δεν υπάρχει κανένα βιογραφικό της στοιχείο, μόνο η φράση "τα νώτα φλεχθείσα τελειούται". (Άλλες πηγές αναφέρουν ότι μαρτύρησε μετά της Αγίας Επιχάρεως).

ΟΙ ΑΓΙΟΙ 15 ΜΑΡΤΥΡΕΣ
Οι Άγιοι αυτοί μαρτύρησαν με τον έξης τρόπο: Αφού τους έβαλαν μέσα σ' ένα πλοίο και ξανοίχτηκαν στη θάλασσα, κατόπιν οι ειδωλολάτρες τρύπησαν το πλοίο με αποτέλεσμα να πνίγουν όλοι οι Άγιοι αυτοί.

Η ΑΓΙΑ ΑΚΥΛΙΝΑ
Καταγόταν από το χωριό Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης και ανατράφηκε από γονείς ευσεβείς. Ο πατέρας της όμως, σκότωσε ένα Τούρκο, μετά από φιλονικία μαζί του. Για ν' αποφύγει τη τιμωρία του θανάτου, δέχτηκε τον μουσουλμανισμό. Αλλά η μητέρα της έμεινε σταθερή στον Χριστό και κάθε μέρα δίδασκε στην Ακυλίνα την αρετή και την πίστη. Παρά τις επίμονες προσπάθειες του πατέρα της και τις απειλές των Τούρκων, η Άκυλίνα δεν αρνήθηκε τον Χριστό. Όταν την οδηγούσαν στο μαρτύριο την ακολουθούσε και η μητέρα της, που την παρότρυνε σ' αυτό. Η Ακυλίνα ήλεγχε με θάρρος τους Τούρκους και τη θρησκεία τους, με αποτέλεσμα να πεθάνει μαρτυρικά, μετά από πολυήμερο ραβδισμό, στις 27 Σεπτεμβρίου 1764.

Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Άκυλίναν την θείαν άνευφημήσωμεν, οία θεόφρονα κόρην και Άθληφόρον Χριστού· τη αγάπη γαρ αυτού πίστει ήνδρίσατο, και καθείλε τον έχθρόν, δι' αγώνων ιερών και δόξης τυχούσα θείας Χριστώ τω Λόγω πρεσβεύει, έλεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΤΙΟΣ, "ο εν Σολοβέτσκη" (Ρώσος)

ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΦΩΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΟΥ
(Η μνήμη αυτή βρίσκεται στο Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο (σ. 112).