Ὅταν πενθοῦμε
Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Γ΄ Λουκᾶ (Λουκ. ζ΄ 11-16)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε· καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.
«Μὴ κλαῖε»
Καθὼς ὁ Κύριος μαζὶ μὲ τοὺς μαθητές Του καὶ πλῆθος κόσμου πλησίαζε στὴν πόλη τῆς Ναΐν, συνάντησε μιὰ νεκρικὴ πομπή. Δὲν ἦταν μιὰ συνηθισμένη κηδεία· ὁ νεκρὸς ἦταν νεαρός, καὶ μάλιστα τὸ μονάκριβο παιδὶ μιᾶς χήρας. Ἡ πονεμένη μάνα ἔκλαιγε ἀπαρηγόρητη· οἱ συγχωριανοί της συγκλονισμένοι τῆς συμπαρίσταντο σιωπηλοί. Ὁ Κύριος ἔνιωσε βαθιὰ συμπάθεια γιὰ τὴν πονεμένη μητέρα· τὴν πλησίασε καὶ τῆς εἶπε: «Μὴ κλαῖε». Μὴν κλαῖς. Ταυτόχρονα ἄγγιξε τὸ φέρετρο καὶ ἡ θλιβερὴ πομπὴ σταμάτησε. Μ᾿ ἕναν Του λόγο: «νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι», ἀνέστησε τὸ ἀγόρι καὶ τὸ παρέδωσε στὴν ἔκπληκτη καὶ παρηγορημένη μητέρα του…
«Μὴ κλαῖε». Τί σήμαινε ὅμως ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Κυρίου γιὰ τὴ χήρα τῆς Ναῒν καὶ πῶς ἀφορᾶ στὸν καθένα μας; Αὐτὸ θὰ δοῦμε πολὺ σύντομα σήμερα.
1. Λόγος συμπάθειας ἀλλὰ καὶ ἐξουσιαστικὸς
«Μὴν κλαῖς». Ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ αὐτὸ τὸν λόγο σὲ μιὰ χήρα ποὺ μόλις ἔχασε τὸ μόνο στήριγμα τῆς ζωῆς της, τὸ μονάκριβο παιδί της; Τί νόημα θὰ εἶχε νὰ τὸν πεῖ; Τέτοιος λόγος δὲν θὰ παρηγοροῦσε τὴν πενθοῦσα, ἀλλὰ θὰ τὴν πλήγωνε ἀκόμη περισσότερο, θὰ βάρυνε τὸ πένθος της, διότι ἔδειχνε ὅτι αὐτὸς ποὺ τὸν λέει δὲν καταλάβαινε τὸν πόνο της. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ παρηγορήσει κανεὶς μὲ λόγια κάποιον πολὺ πονεμένο, ὅταν δὲν ἔχει ζήσει τὸν πόνο του.
Στὸ στόμα ὅμως τοῦ Κυρίου ἡ προτροπὴ «Μὴν κλαῖς» δὲν ἦταν ἄκριτος λόγος, ἀλλὰ εἶχε νόημα. Ἦταν λόγος ποὺ φανέρωνε τὴ συμπάθεια τοῦ Κυρίου – τὸ δηλώνει σαφῶς τὸ ἱερὸ κείμενο – καὶ συγχρόνως τὴν ἐξουσία Του ἐπάνω στὸ θάνατο – ἐφόσον συνδέεται μὲ τὸ θαῦμα ποὺ ἀμέσως ἐπακολούθησε. Ἦταν λόγος καὶ ἀνθρώπινης συμπάθειας ἀλλὰ καὶ θεϊκῆς ἐξουσίας.
«Μὴν κλαῖς· σταμάτα νὰ κλαῖς· διότι τώρα εἶμαι Ἐγὼ ἐδῶ, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ ἐξουσιαστὴς τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Μὴν κλαῖς. Γιατὶ δὲν μένω ἀδιάφορος στὸ μεγάλο σου πόνο, στὰ θερμά σου δάκρυα. Θέλω νὰ τὰ στεγνώσω καὶ μπορῶ νὰ τὰ στεγνώσω. Μὴν κλαῖς, διότι τώρα θὰ ἀναστήσω τὸ παιδί σου».
«Μὴν κλαῖς»: λόγος ἐξουσιαστικός, ποὺ μποροῦσε νὰ τὸν πεῖ σ᾿ ἕναν τόσο πονεμένο ἄνθρωπο μόνο ὁ παντοδύναμος Θεός, Ἐκεῖνος ποὺ γνωρίζει καὶ νιώθει τὴ δοκιμασία μας καὶ ἦλθε νὰ συντρίψει τὸν θάνατο.
2. Πένθος μὲ ἐλπίδα
Ὁ Κύριος ἀπευθύνει τὸ «Μὴ κλαῖε» καὶ στὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς, στὸν πιστὸ τῆς κάθε ἐποχῆς ποὺ πενθεῖ τοὺς προσφιλεῖς νεκρούς του. Βέβαια ἀπευθύνει αὐτὸ τὸν λόγο μὲ ἄλλη σημασία ἀπὸ ὅ,τι στὴ χήρα. Διότι ὁ Κύριος δὲν πρόκειται νὰ ἀναστήσει τοὺς νεκρούς μας, ὥστε νὰ συνεχίσουν αὐτὴ τὴ ζωὴ τῆς φθορᾶς καὶ νὰ ξαναπεθάνουν· ἀλλὰ μᾶς βεβαιώνει ὅτι θὰ τοὺς ἀναστήσει κατὰ τὴ Δευτέρα Του Παρουσία χαρίζοντάς τους ἄφθαρτο σῶμα, ὥστε νὰ ζήσουν πλέον αἰωνίως στὴ Βασιλεία Του.
Μᾶς ἀπευθύνει τὸ «Μὴν κλαῖς» μὲ τὴν ἔννοια ὄχι νὰ μὴν πενθοῦμε, ἀλλὰ νὰ μὴν πενθοῦμε ὑπερβολικά, νὰ μὴ λυπούμαστε «καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα» (βλ. Α´ Θεσ. δ´ 13). Διότι ἐμεῖς ἔχουμε ἐλπίδα. Μᾶς τὴν ἔδωσε Ἐκεῖνος, ὁ Ἀρχηγὸς τῆς πίστεώς μας, μὲ τὴν Ἀνάστασή Του.
Νίκησε τὸν θάνατο, ἐκμηδένισε τὴ δύναμη τοῦ Ἅδη· καὶ τώρα ζεῖ στοὺς οὐρανούς, παρακολουθεῖ μὲ πολλὴ συμπάθεια τὸν ἀγώνα καὶ τὶς θλίψεις μας καὶ μᾶς δίνει τὴ Χάρι Του νὰ τὶς ὑπομένουμε. Ἀγαπᾶ τὸν κάθε ἄνθρωπο, καὶ τὸν ἐκδημήσαντα οἰκεῖο μας, μὲ τέλεια ἀγάπη. Ἡ πίστη μας σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀγάπη μᾶς δίνει τὴ ζωντανὴ πληροφορία ὅτι ὁ ἄνθρωπός μας δὲν χάθηκε στὸν Ἅδη, οὔτε τὸν ἀποχωρισθήκαμε γιὰ πάντα. Ἀλλὰ τὸν πιστὸ ἄνθρωπο τὸν κάλεσε ὁ Θεὸς τὴν πιὸ κατάλληλη στιγμὴ καὶ τὸν ἀνέπαυσε κοντά Του. Σύντομα θὰ τὸν συναντήσουμε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπου ὁ Κύριος θὰ ἐξαλείψει κάθε δάκρυ, καὶ δὲν θὰ ὑπάρχει πλέον ἐκεῖ ὁ θάνατος· οὔτε πένθος, οὔτε κραυγὴ σπαρακτική, οὔτε πόνος (βλ. Ἀποκ. κα´ [21] 4), ἀλλὰ ἀτελεύτητη ζωὴ ἀπέραντης μακαριότητος.
***
Σήμερα στὴν ἔξοδο τῆς Ναΐν, μιᾶς μικρῆς πόλεως τῆς Γαλιλαίας, ἔσπευσε ὁ Κύριος νὰ συναντήσει τὸν ἄνθρωπο τὸν συντετριμμένο ἀπὸ τὴν πιὸ σκληρὴ δοκιμασία: τὸν θάνατο. Ἔσπευσε νὰ τὸν συναντήσει γιὰ νὰ τοῦ πεῖ: «Μὴν κλαῖς». Διότι νά, ἦλθα· ἦλθα νὰ στεγνώσω τὰ δάκρυά σου, νὰ σταματήσω τὴν τραγικὴ μονόδρομη πορεία σου πρὸς τὸν Ἅδη καὶ νὰ σοῦ ἀνοίξω ὁλόφωτο δρόμο ζωῆς πρὸς τὸν οὐρανό. «Μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ». Μόνο δῶσε μου τὴν καρδιά σου, γίνε δικός μου, καὶ θὰ σοῦ χαρίσω ζωὴ καὶ πλήρωμα ζωῆς στοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες…
Δοξασμένο νὰ εἶναι τὸ ὄνομά Του!
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΙΣΤ΄ Ματθαίου: Β΄ Κορ. ς΄ 1-10
Ἀδελφοί, συνεργοῦντες παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς — λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας — μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντες προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν, διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας, ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς, ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες.
ΔΙΑΚΟΝΟΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
1. Ἔργο σπουδαῖο καὶ ἐπεῖγον
Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἀπὸ τὴ Β΄ ἐπιστολὴ πρὸς Κορινθίους, εἶναι μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες περικοπὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, καθὼς ὁ ἅγιος Ἀπόστολος περιγράφει μὲ ἐντυπωσιακὲς ἀντιθέσεις καὶ ζωηρὲς εἰκόνες τὸ κοπιῶδες ἀλλὰ καὶ εὐλογημένο ἔργο τῆς διακονίας τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἀδελφοί μου, λέει, ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι ποὺ συνεργαζόμαστε μὲ τὸν Θεὸ γιὰ τὴ δική σας σωτηρία, σᾶς παρακαλοῦμε νὰ προσέξετε, ὥστε νὰ μὴ χάσετε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ δεχθήκατε: «συνεργοῦντες παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς».
Ἄλλωστε νομίζετε ὅτι ὁ Θεὸς θὰ σᾶς στέλνει πάντοτε ἀντιπροσώπους Του νὰ σᾶς παρακαλοῦν;… Ὄχι. Διότι λέγει ὁ Κύριος στὴν Ἁγία Γραφή: Στὸν κατάλληλο καιρό, σὲ ἄκουσα μὲ προσοχή, καὶ τὴν ἡμέρα ποὺ δίνεται ἡ σωτηρία, σὲ βοήθησα. «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτός, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας»· νά λοιπόν, τώρα εἶναι καιρὸς κατάλληλος! Τώρα εἶναι ἡμέρα σωτηρίας!
Ὁ πάνσοφος καὶ πανάγαθος Κύριος γνωρίζει πότε εἶναι κατάλληλος καιρός, γιὰ νὰ δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεός Του ποὺ ἐκχύνει πλουσιοπάροχα σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ὡστόσο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἐξαρτᾶται ἂν θὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ ἀξιοποιήσει τὶς θεῖες δωρεές.
Ἀλήθεια, πόσες εὐκαιρίες δίνει καὶ σ’ ἐμᾶς ὁ ἅγιος Θεὸς γιὰ νὰ μετανοήσουμε! Τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ ἀκοῦμε στὴν Ἐκκλησία, ἕνα κήρυγμα, μία ὁμιλία, τὸ χριστιανικὸ βιβλίο ἢ τὸ περιοδικὸ ποὺ θὰ διαβάσουμε ἢ ἡ συμβουλὴ ποὺ θὰ δεχθοῦμε ἀπὸ κάποιον πνευματικὸ ἄνθρωπο δὲν εἶναι τυχαῖα γεγονότα στὴ ζωή μας. Εἶναι μηνύματα ποὺ στέλνονται ἀπὸ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ μᾶς ἀφυπνίσουν καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴ μετάνοια. Ἂς προσέξουμε λοιπὸν καλὰ γιὰ νὰ μὴ δείχνουμε ἀδιαφορία καὶ οἱ κλήσεις τοῦ Θεοῦ πέφτουν στὸ κενό. Ἀλήθεια, μποροῦμε νὰ μένουμε ἀσυγκίνητοι μπροστὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔστειλε τὸν Μονογενή Του Υἱὸ γιὰ νὰ θυσιαστεῖ καὶ νὰ μᾶς προσφέρει τὴ χάρη Του;… Ἀλλὰ καὶ πῶς νὰ μὴ φιλοτιμηθοῦμε, ὅταν βλέπουμε τοὺς κόπους καὶ τὶς θυσίες στὶς ὁποῖες ὑποβάλλονται οἱ διάκονοι τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ τὴ δική μας σωτηρία;… Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ κοπιῶδες ἀποστολικὸ ἔργο παρουσιάζει στὴ συνέχεια ὁ ἅγιος Ἀπόστολος.
Ἀδελφοί μου, λέει, ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι ποὺ συνεργαζόμαστε μὲ τὸν Θεὸ γιὰ τὴ δική σας σωτηρία, σᾶς παρακαλοῦμε νὰ προσέξετε, ὥστε νὰ μὴ χάσετε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ δεχθήκατε: «συνεργοῦντες παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς».
Ἄλλωστε νομίζετε ὅτι ὁ Θεὸς θὰ σᾶς στέλνει πάντοτε ἀντιπροσώπους Του νὰ σᾶς παρακαλοῦν;… Ὄχι. Διότι λέγει ὁ Κύριος στὴν Ἁγία Γραφή: Στὸν κατάλληλο καιρό, σὲ ἄκουσα μὲ προσοχή, καὶ τὴν ἡμέρα ποὺ δίνεται ἡ σωτηρία, σὲ βοήθησα. «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτός, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας»· νά λοιπόν, τώρα εἶναι καιρὸς κατάλληλος! Τώρα εἶναι ἡμέρα σωτηρίας!
Ὁ πάνσοφος καὶ πανάγαθος Κύριος γνωρίζει πότε εἶναι κατάλληλος καιρός, γιὰ νὰ δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεός Του ποὺ ἐκχύνει πλουσιοπάροχα σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ὡστόσο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἐξαρτᾶται ἂν θὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ ἀξιοποιήσει τὶς θεῖες δωρεές.
Ἀλήθεια, πόσες εὐκαιρίες δίνει καὶ σ’ ἐμᾶς ὁ ἅγιος Θεὸς γιὰ νὰ μετανοήσουμε! Τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ ἀκοῦμε στὴν Ἐκκλησία, ἕνα κήρυγμα, μία ὁμιλία, τὸ χριστιανικὸ βιβλίο ἢ τὸ περιοδικὸ ποὺ θὰ διαβάσουμε ἢ ἡ συμβουλὴ ποὺ θὰ δεχθοῦμε ἀπὸ κάποιον πνευματικὸ ἄνθρωπο δὲν εἶναι τυχαῖα γεγονότα στὴ ζωή μας. Εἶναι μηνύματα ποὺ στέλνονται ἀπὸ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ μᾶς ἀφυπνίσουν καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴ μετάνοια. Ἂς προσέξουμε λοιπὸν καλὰ γιὰ νὰ μὴ δείχνουμε ἀδιαφορία καὶ οἱ κλήσεις τοῦ Θεοῦ πέφτουν στὸ κενό. Ἀλήθεια, μποροῦμε νὰ μένουμε ἀσυγκίνητοι μπροστὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔστειλε τὸν Μονογενή Του Υἱὸ γιὰ νὰ θυσιαστεῖ καὶ νὰ μᾶς προσφέρει τὴ χάρη Του;… Ἀλλὰ καὶ πῶς νὰ μὴ φιλοτιμηθοῦμε, ὅταν βλέπουμε τοὺς κόπους καὶ τὶς θυσίες στὶς ὁποῖες ὑποβάλλονται οἱ διάκονοι τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ τὴ δική μας σωτηρία;… Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ κοπιῶδες ἀποστολικὸ ἔργο παρουσιάζει στὴ συνέχεια ὁ ἅγιος Ἀπόστολος.
2. Ἡ καλύτερη σύσταση
Στὸ ἔργο μας αὐτό, λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, προσπαθοῦμε νὰ μὴ δίνουμε καμία ἀφορμὴ σκανδάλου, γιὰ νὰ μὴν προσβληθεῖ ἡ διακονία τοῦ κηρύγματος.
Ἀντίθετα, μὲ κάθε τρόπο συστήνουμε τοὺς ἐαυτούς μας καὶ ἀποδεικνυόμαστε ἀληθινοὶ διάκονοι τοῦ Θεοῦ, καθὼς ὅλα τὰ δεχόμαστε μὲ πολλὴ ὑπομονή: «ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ». Ἀποδεικνυόμαστε ἀληθινοὶ διάκονοι στὶς θλίψεις, τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς στενοχώριες, στὰ κτυπήματα ποὺ καταπληγώνουν τὸ σῶμα μας, στὶς φυλακίσεις καὶ τὶς καταδιώξεις ποὺ δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ σταθοῦμε πουθενά, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς κόπους, τὶς ἀγρυπνίες καὶ τὶς στερήσεις φαγητοῦ καθὼς ἀναλισκόμαστε στὴ διακονία τῶν ἀδελφῶν μας!…
Ἡ γνησιότητα τοῦ ἔργου μας, συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος, φαίνεται ἀκόμη καθὼς τὸ ἐπιτελοῦμε μὲ ἁγνότητα, μὲ γνώση τῆς ἀλήθειας, μὲ μακροθυμία, μὲ καλοσύνη, μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ ἀνυπόκριτη ἀγάπη, μὲ λόγο ποὺ κηρύττει τὴν ἀλήθεια, μὲ δύναμη Θεοῦ, μὲ τὰ πνευματικὰ ὅπλα, τὰ ἐπιθετικά, ποὺ ἀντιστοιχοῦν σ’ αὐτὰ ποὺ ἔχουν στὸ δεξί τους χέρι οἱ πολεμιστές, καὶ μὲ τὰ ἀμυντικά, ποὺ ἀντιστοιχοῦν σ’ αὐτὰ ποὺ ἔχουν στὸ ἀριστερό τους χέρι.
Προσθέτει καὶ ἄλλα ὁ Ἀπόστολος: Διαρκῶς βιώνουμε ἀντιθετικὲς καταστάσεις, λέει. Ἀπὸ τὴ μιὰ δεχόμαστε τιμὲς καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀτιμία· δυσφήμιση ἀπὸ τοὺς συκοφάντες μας, ἀλλὰ καὶ καλὴ φήμη καὶ ἐπαίνους ἀπὸ τοὺς πιστούς. Παρουσιαζόμαστε ὡς «πλάνοι» ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ ὡς «ἀληθεῖς» ἀπὸ τοὺς πιστοὺς χριστιανούς· ἄλλοτε ὡς ἄγνωστοι ἐξαιτίας τῆς κοινωνικῆς ἀσημότητάς μας, ἄλλοτε ὡς πολὺ γνωστοὶ καὶ σπουδαῖοι· ὡς ἄνθρωποι ποὺ κινδυνεύουμε νὰ πεθάνουμε, κι ὅμως, «ἰδοὺ ζῶμεν»· ὡς ἄνθρωποι ποὺ παιδαγωγούμαστε ἀπὸ τὸν Θεό, χωρὶς ὅμως νὰ φθάνουμε στὸ θάνατο.
Κι ἐνῶ θὰ περίμενε κανεὶς νὰ βυθιστοῦμε στὴ λύπη, καθὼς ὑπομένουμε τόσα πολλά, ἐμεῖς πάντοτε χαιρόμαστε! Μᾶς θεωροῦν φτωχούς, ἐμεῖς ὅμως κάνουμε πολλοὺς νὰ πλουτίζουν μὲ οὐράνιους θησαυρούς. Παρουσιαζόμαστε σὰν νὰ μὴν ἔχουμε τίποτε, κι ὅμως κατέχουμε τὰ πάντα!
Ἀντίθετα, μὲ κάθε τρόπο συστήνουμε τοὺς ἐαυτούς μας καὶ ἀποδεικνυόμαστε ἀληθινοὶ διάκονοι τοῦ Θεοῦ, καθὼς ὅλα τὰ δεχόμαστε μὲ πολλὴ ὑπομονή: «ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ». Ἀποδεικνυόμαστε ἀληθινοὶ διάκονοι στὶς θλίψεις, τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς στενοχώριες, στὰ κτυπήματα ποὺ καταπληγώνουν τὸ σῶμα μας, στὶς φυλακίσεις καὶ τὶς καταδιώξεις ποὺ δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ σταθοῦμε πουθενά, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς κόπους, τὶς ἀγρυπνίες καὶ τὶς στερήσεις φαγητοῦ καθὼς ἀναλισκόμαστε στὴ διακονία τῶν ἀδελφῶν μας!…
Ἡ γνησιότητα τοῦ ἔργου μας, συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος, φαίνεται ἀκόμη καθὼς τὸ ἐπιτελοῦμε μὲ ἁγνότητα, μὲ γνώση τῆς ἀλήθειας, μὲ μακροθυμία, μὲ καλοσύνη, μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ ἀνυπόκριτη ἀγάπη, μὲ λόγο ποὺ κηρύττει τὴν ἀλήθεια, μὲ δύναμη Θεοῦ, μὲ τὰ πνευματικὰ ὅπλα, τὰ ἐπιθετικά, ποὺ ἀντιστοιχοῦν σ’ αὐτὰ ποὺ ἔχουν στὸ δεξί τους χέρι οἱ πολεμιστές, καὶ μὲ τὰ ἀμυντικά, ποὺ ἀντιστοιχοῦν σ’ αὐτὰ ποὺ ἔχουν στὸ ἀριστερό τους χέρι.
Προσθέτει καὶ ἄλλα ὁ Ἀπόστολος: Διαρκῶς βιώνουμε ἀντιθετικὲς καταστάσεις, λέει. Ἀπὸ τὴ μιὰ δεχόμαστε τιμὲς καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀτιμία· δυσφήμιση ἀπὸ τοὺς συκοφάντες μας, ἀλλὰ καὶ καλὴ φήμη καὶ ἐπαίνους ἀπὸ τοὺς πιστούς. Παρουσιαζόμαστε ὡς «πλάνοι» ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ ὡς «ἀληθεῖς» ἀπὸ τοὺς πιστοὺς χριστιανούς· ἄλλοτε ὡς ἄγνωστοι ἐξαιτίας τῆς κοινωνικῆς ἀσημότητάς μας, ἄλλοτε ὡς πολὺ γνωστοὶ καὶ σπουδαῖοι· ὡς ἄνθρωποι ποὺ κινδυνεύουμε νὰ πεθάνουμε, κι ὅμως, «ἰδοὺ ζῶμεν»· ὡς ἄνθρωποι ποὺ παιδαγωγούμαστε ἀπὸ τὸν Θεό, χωρὶς ὅμως νὰ φθάνουμε στὸ θάνατο.
Κι ἐνῶ θὰ περίμενε κανεὶς νὰ βυθιστοῦμε στὴ λύπη, καθὼς ὑπομένουμε τόσα πολλά, ἐμεῖς πάντοτε χαιρόμαστε! Μᾶς θεωροῦν φτωχούς, ἐμεῖς ὅμως κάνουμε πολλοὺς νὰ πλουτίζουν μὲ οὐράνιους θησαυρούς. Παρουσιαζόμαστε σὰν νὰ μὴν ἔχουμε τίποτε, κι ὅμως κατέχουμε τὰ πάντα!
Ἐξαιρετικὴ πραγματικὰ περιγραφὴ τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου, ἀπόσταγμα τῆς ἐμπειρίας τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν. Κι εἶναι ὁλοφάνερη ἡ γνησιότητα αὐτοῦ τοῦ ἔργου, τὸ ὁποῖο χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἁγνότητα, ἀνιδιοτέλεια καὶ θυσιαστικὴ ἀγάπη. Ὡστόσο, πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, ὁ ἅγιος Ἀπόστολος ἀναφέρει ἕνα σπουδαῖο στοιχεῖο ποὺ ἀξίζει νὰ ὑπογραμμίσουμε: τὴν ὑπομονή. Ἂν ἅγιοι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὑπέφεραν τόσο πολὺ καὶ ἀντιμετώπισαν τέτοιες μεγάλες δυσκολίες, ἂς μὴ διαμαρτυρόμαστε κι ἐμεῖς, ὅταν συναντοῦμε μικρὲς ἢ μεγάλες δοκιμασίες. Ἡ ὑπομονὴ ποὺ θὰ δείξουμε σ’ αὐτές, θὰ εἶναι ἡ καλύτερη ἀπόδειξη ὅτι εἴμαστε πιστοὶ καὶ ἀφοσιωμένοι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, ἕτοιμοι νὰ δεχθοῦμε ὅ,τι ἐπιτρέπει Ἐκεῖνος, μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι ἀποσκοπεῖ στὴν αἰώνια σωτηρία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου