Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 13 Οκτωβρίου 2024

 

Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 13 Οκτωβρίου 2024: η παραβολή του Σπορέως

Καρποφορία τοῦ Θείου Λόγου

Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς  Δ΄ Λουκᾶ, τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Λουκ. η΄ 5-15)

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέπον­τες μὴ βλέπωσι καὶ ἀ­κού­οντες μὴ συνιῶσιν. ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπό­ρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαν­τες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀ­κούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλού­του καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κα­τέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ. ταῦτα λέ­γων ἐφώνει· ὁ ἔ­χων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

«Ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ»

Τιμοῦμε σήμερα τοὺς ἁγίους 365 Πατέρες τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θεολόγησαν ὑπὲρ τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Συγχρόνως σήμερα ἀκοῦμε τὴν Παραβολὴ τοῦ σπορέως. Ὡστόσο στὴν Παραβολὴ δὲν καρποφόρησε παρὰ μόνο ἕνα μικρὸ μέρος τοῦ χωραφιοῦ, «ἡ γῆ ἡ ἀγαθή». Ἡ καρποφορία δὲν εἶναι κάτι αὐτονόητο. Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς θὰ γίνουμε κι ἐμεῖς «γῆ ἀγαθὴ» ποὺ θὰ καρποφορεῖ· ποιὰ δηλαδὴ εἶναι τὰ βήματα ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ καρποφορήσει στὴ ζωή μας ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.

1. Ν᾿ ἀκοῦμε μὲ καλὴ διάθεση

Ὁ Κύριος ἐξήγησε στοὺς μαθητές Του ὅτι ἡ καλὴ γῆ ποὺ καρποφόρησε, σημαίνει τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀκοῦνε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ «ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ», δηλαδὴ μὲ καλοπροαίρετη καρδιά. Ὀφείλουμε λοιπὸν καὶ ἐμεῖς νὰ ἀκοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ἢ νὰ τὸν μελετοῦμε μὲ καλὴ διάθεση, μὲ εὐθεία προαίρεση, λέγοντας μαζὶ μὲ τὸν Ψαλμωδό: «Ἀκούσομαι τί λαλήσει ἐν ἐμοὶ Κύριος ὁ Θεός» (Ψαλ. πδ´ [84] 9). Τώρα μιλάει ὁ Θεός! Ν᾿ ἀκούσω τί θὰ μοῦ πεῖ. Γιὰ νὰ καρποφορήσει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, πρέπει νὰ ταπεινωθοῦμε ἀπέναντί του. Πρέπει νὰ τὸν τιμήσουμε. Νὰ τὸν ἀκοῦμε μὲ πολλὴ εὐλάβεια καὶ προσοχή· μὲ πνεῦμα μαθητείας· χωρὶς νὰ λέμε «αὐτὰ τὰ ξέρουμε» ἢ «αὐτὰ σήμερα δὲν γίνονται». Ἀλλὰ μὲ διάθεση ἐμβαθύνσεως καὶ αὐτοκριτικῆς καὶ μὲ γενναία ἀπόφαση νὰ συμμορφώσουμε τὴ ζωή μας μὲ ὅλες τὶς ἅγιες ἐντολές.

2. Νὰ τὸν κρύβουμε μέσα στὴν καρδιά μας

Ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ παρομοιάζονται μὲ καλὴ γῆ, ὄχι μόνο ἀκοῦν, ἀλλὰ καὶ «κατέχουσι». «Κατέχω» σημαίνει «κρατάω σφιχτά, μὲ δύναμη» τὸν θεῖο λόγο, ὥστε κανεὶς νὰ μὴ μοῦ τὸν ἁρπάξει· ὅπως γράφει πάλι ὁ Ψαλμωδός: «Ἐν τῇ καρδίᾳ μου ἔκρυψα τὰ λόγιά σου, ὅπως ἂν μὴ ἁμάρτω σοι» (Ψαλ. ριη´ [118] 11). Στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου ἔκρυψα τὰ λόγια Σου, Κύριε, σὰν πολύτιμο θησαυρό, γιὰ νὰ τὰ θυμᾶμαι πάντοτε καὶ ἔτσι νὰ μὴν ἁμαρτήσω σ᾿ Ἐσένα.

«Ταῦτα μελέτα, ἐν τούτοις ἴσθι», προτρέπει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Α´ Τιμ. δ´ 15). Αὐτὰ νὰ μελετᾶς – συνέχεια! – νὰ εἶσαι μέσα σ᾿ αὐτά. Ἡ πνευματικὴ μελέτη δὲν τελειώνει ὅταν κλείσουμε τὴν Ἁγία Γραφή. Τὰ ἱερὰ νοήματα ποὺ μελετήσαμε, πρέπει νὰ τὰ διατηροῦμε στὴ μνήμη μας, νὰ τὰ κυκλοφοροῦμε στὴ σκέψη μας, νὰ γίνονται προσευχή μας. Δὲν εἶναι εὔκολο αὐτό. Χρειάζεται προσ­­πάθεια. Ἀλλὰ ποιὸ ὡραῖο καὶ ὑψηλὸ δὲν ἀπαιτεῖ κόπο γιὰ νὰ κατακτηθεῖ;

3. Νὰ καρποφοροῦμε μὲ ὑπομονὴ

Τέλος ἡ καρποφορία τοῦ θείου λόγου ἀπαιτεῖ ὑπομονή. Ὁ ὅσιος Δωρόθεος γράφει σχετικὰ ὅτι γι᾿ αὐτὸ δὲν προοδεύουμε πνευματικά, διότι δὲν ἔχουμε ὑπομονὴ στὸ ἔργο ποὺ ξεκινᾶμε, «ἀλλὰ ἀπόνως θέλομεν ἀρετὴν κτήσασθαι»(*)· θέλουμε χωρὶς κόπο νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἀρετή. Νομίζουμε ὅτι νά, θ᾿ ἁπλώσουμε τὸ χέρι μας καὶ θὰ πιάσουμε τὴν ἀρετὴ ποὺ θέλουμε.

Εἶναι ἀνάγκη νὰ δείξουμε πολλὴ ὑπομονή, διότι προβάλλουν πολλὰ ἐμπόδια γιὰ τὴν καρποφορία: ὁ ἑαυτός μας, ὁ ἀδύναμος καὶ κακομαθημένος, ὁ σατανάς, ποὺ μᾶς πολεμάει μὲ λύσσα, ὁ κόσμος τῆς ἀποστασίας, ποὺ μᾶς ἐπηρεάζει· πολλὴ ὑπομονή, ὥστε νὰ μὴν ὀλιγοψυχήσουμε στὶς θλίψεις, σὲ τυχὸν χλευασμούς, ὅπως λύγισαν ὅσοι συμβολίζονται στὴν παραβολὴ μὲ πετρώδη γῆ· ἀλλὰ καὶ νὰ μὴ μᾶς ἀπορροφήσουν οἱ μέριμνες, οἱ πολλὲς δουλειές, οἱ ἐπίγειες χαρὲς καὶ οἱ μάταιες ἀσχολίες – ποὺ συμβολίζονται μὲ τὰ ἀγκάθια.

Ἐξάλλου ὁ Κύριος ὁμιλεῖ γιὰ ὑπομονή, διότι ἡ πνευματικὴ καρποφορία τελικὰ εἶναι δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν ἀποτελεῖ δικό μας κατόρθωμα, ἂν καὶ εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητος καὶ ὁ δικός μας ἀγώνας.

***

Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα, ἀ­ποτελοῦν χαρακτηριστικὸ παράδειγμα πνευματικῆς καρποφορίας. Ἀγάπησαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν μελέτησαν καὶ ἀγωνίσθηκαν νὰ τὸν ἐφαρμόσουν στὴ ζωή τους. Δὲν προτίμησαν τὴν ἄνεσή τους, τὸ δικό τους θέλημα. Σήκωσαν μὲ πολλὴ ὑπομονὴ τὸν σταυρὸ τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἁγιάσθηκαν· καὶ κατὰ τὶς ἐργασίες τῆς Συνόδου στὴ Νίκαια τὸ 787 φωτίσθηκαν καὶ ὀρθοτόμησαν τὴν ἀλήθεια. Ἔδωσαν γλυκύτα­­το καρπὸ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τὰ θεοφώτιστα κείμενα τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ θαυμαστὴ καρποφορία τους, ὅπως καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων, ἂς ἀποτελεῖ προτροπὴ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ παράδει­γμά τους.

(*) Ὁσίου Δωροθέου, ΙΓ´ Διδασκαλία, § 141· στό: Ἀββᾶ Δωροθέου, Ἔργα Ἀσκητικά, ἐκδ. «Ἑτοιμασία» (Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου), Καρέας 20006, σελ. 312.

***

Συνεργάτες στὴ σπορὰ τοῦ θείου λόγου

Ἀποστολικό Ἀνἀγνωσμα Κυριακῆς  τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Τίτ. γ΄ 8-15)

Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων ­βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φρον­τί­ζωσι καλῶν ἔργων προ­ΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς ­περιίστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. αἱ­ρετικὸν ­ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν ­νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρ­τάνει ὢν αὐτοκατά­κριτος.  Ὅταν πέμψω ᾿Αρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπο­λιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ ᾿Απολλὼ σπουδαί­ως πρόπεμψον, ἵνα μη­δὲν αὐτοῖς λείπῃ. μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀ­­ναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι. ᾿Ασπάζον­ταί σε οἱ μετ᾿ ἐμοῦ πάντες. ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. ῾Η χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.

1. Λόγος θεϊκὸς

Ἡ σημερινὴ Κυριακή, ἡ ὁποία εἶναι ­ἀφιερωμένη στοὺς ἁγίους Πατέρες ποὺ συγκρότησαν τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὀνομάζεται καὶ «Κυριακή τοῦ Σπορέως» λόγῳ τῆς σχετικῆς Παραβολῆς ποὺ ἀναγινώσκεται στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὴ σπορὰ τοῦ θείου λόγου.

Στὸ ἀντίστοιχο ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθύνεται στὸ μαθητή του Τίτο, καὶ τὸν βεβαιώνει ὅτι τὰ πνευματικὰ καὶ οὐράνια πράγματα ποὺ τοῦ εἶχε γράψει γιὰ τὴ δικαίωση καὶ τὴν κληρονομία τῆς αἰωνίου ζωῆς ἀποτελοῦν λόγο ἀξιόπιστο καὶ ἀληθινό: «Πιστὸς ὁ λόγος». Δὲν εἶναι λόγια ἐπιπόλαια καὶ σκέψεις φανταστικές. Εἶναι ἀλήθειες ποὺ ἀποκαλύπτει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Λόγια θεόπνευστα ποὺ δὲν προέρχονται ἀπὸ τὴ γῆ ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Οὐρανό.

Μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ μᾶς ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Τάδε λέγει Κύριος» (Ζαχ. η´ 2, ῾Ιερ. δ´ 3). Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ὀφείλουμε νὰ μελετοῦμε τὰ ἱερὰ κείμενα τῆς Γραφῆς καὶ νὰ ἀκοῦμε τὸν θεῖο λόγο μὲ ἰσχυρὴ ἔνταση προσοχῆς, μὲ ἑτοιμότητα νὰ ἀφουγ­κρασθοῦμε τὸ θεῖο θέλημα καὶ νὰ ὑποταχθοῦμε σ̕ αὐτὸ ὅπως οἱ προφῆτες, ποὺ ἔλεγαν: «ἀκούσομαι τί λαλήσει ἐν ἐμοὶ Κύριος ὁ Θεός» (Ψαλ. πδ´ [84] 9).

2. Στὴν πρώτη γραμμή!

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Σπορέως ἔχει καθοριστεῖ ἀπὸ τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία ὡς ἡ ἐπίσημη ἡμέρα τῆς ἐνάρξεως τοῦ κατηχητικοῦ καὶ κηρυκτικοῦ της ἔργου. Ἀπὸ σήμερα ξεκινοῦν πιὸ συστηματικά, γιὰ τὴ νέα ἐκκλησιαστικὴ χρονιά, πλῆθος πνευματικὲς εὐκαιρίες γιὰ ­μικροὺς καὶ μεγάλους, καθὼς ἐπίσης καὶ ­ποικίλες ἐκδηλώσεις μὲ παιδαγωγικό, φιλανθρωπικὸ καὶ κοινωνικὸ χαρακτήρα. Ὅλα αὐτά, ποὺ ὀργανώνονται μὲ τὴ μέριμνα τῆς Ἐκ­κλησίας, χρειάζονται ἀνθρώπους ποὺ θὰ τὰ ὑλοποιήσουν. Ποιὸς θὰ ἀναλάβει αὐτὰ τὰ ἔργα; Μά, φυσικά, ὅσοι εἶναι πιστὰ καὶ ζωντανὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, «οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ», οἱ ὁποῖοι ὀφείλουν, σύμφωνα μὲ τὸν θεόπνευστο Ἀπόστολο, νὰ πρωτοστατοῦν στὰ καλὰ ἔργα· «καλῶν ἔργων προΐ­στασθαι».

Εἶναι φανερὸ ὅτι οἱ ἀνάγκες εἶναι πολλές. Τὰ παιδιὰ χρειάζονται συστηματικὴ κατήχηση, οἱ νέοι θέλουν γερὰ στηρίγματα γιὰ νὰ μὴν κλονιστοῦν ἀπὸ τοὺς πει­ρα­σμοὺς τοῦ κόσμου, οἱ γέροντες ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ στοργὴ καὶ ἀγάπη γιὰ νὰ μὴ βυθιστοῦν στὴ μοναξιὰ καὶ τὴν ἀπελπισία. Ἄνθρωποι φτωχοὶ καὶ ἄνεργοι ζητοῦν ὑλικὴ καὶ ἠθικὴ στήριξη. Καὶ πόσα ἄλλα προβλήματα!… Μπροστὰ σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀνάγκες δὲν μποροῦμε νὰ μείνουμε ἀ­­­­­­δρανεῖς καὶ «ἄκαρποι». Ἂν εἴμαστε ζων­τανὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δὲν δικαιούμαστε νὰ διαμαρτυρόμαστε λέγον­τας: «Ἐπιτέλους, τί κάνει ἡ Ἐκκλησία γιὰ ὅλα αὐτά;». Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι κάποιος ξένος ὀργανισμὸς ποὺ μισθώνει ὑπαλλήλους. Εἶναι τὸ σπίτι μας. Εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ὁποίου μέλη εἴμαστε ὅλοι οἱ βαπτισμένοι καὶ συνειδητοὶ χριστιανοί. Συνεπῶς, ὅλοι ὀφείλουμε νὰ ἐργαστοῦμε καὶ νὰ προσφέρουμε ὅ,τι μποροῦμε. Ἂς μὴν περιμένουμε νὰ μᾶς παρακαλέσουν οἱ ἄλλοι. Πρῶτοι νὰ σπεύσουμε νὰ θέσουμε τὸν ἑαυτό μας στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ προθυμία καὶ ζῆλο ἂς ἐπιζητοῦμε καὶ ἂς δημιουργοῦμε εὐκαιρίες, ὥστε νὰ προσφέρουμε τὸ χάρισμά μας, καὶ τότε αὐτὸ θὰ ἀποδώσει πλούσια καρποφορία.

3. Τιμὴ στοὺς «συνεργοὺς Θεοῦ»

Κλείνοντας τὴν Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν ἐκλε­κτὸ μαθητὴ του Τίτο, ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸν προτρέπει νὰ περιποιηθεῖ ἰδιαιτέρως τοὺς συνεργάτες του: «Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ Ἀπολλὼ σπουδαίως πρό­πεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ». Ὁ ­νομοδιδάσκαλος Ζηνᾶς καὶ ὁ ἄριστος γνώστης τῶν Γραφῶν Ἀπολλὼς ἦταν στενοὶ συνεργάτες τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου.

Καθὼς λοιπὸν θὰ ἔφευγαν γιὰ νὰ συνεχίσουν τὴν περιοδεία τους, ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στὸν Τίτο νὰ τοὺς κατευοδώσει μὲ τιμὴ καὶ ἀγάπη καὶ νὰ φροντίσει ὥστε τίποτε νὰ μὴν τοὺς λείπει στὸ ταξίδι τους.

Ὁπωσδήποτε εἶναι δεῖγμα ­εὐγένειας καὶ πολιτισμοῦ τὸ νὰ ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τοὺς φιλοξενουμένους μας. Πολὺ περισσό­­τερο ὅμως ὀφείλουμε σεβασμὸ καὶ τι­μὴ στὰ πρόσωπα ἐκεῖνα ποὺ διακονοῦν στὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἢ σὲ ἄλλα ἔργα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Κύριος εἶπε ὅτι «ὁ δεχόμενος προφήτην εἰς ὄνομα προφήτου μι­σθὸν προφήτου λήψεται» (Ματθ. ι΄ 41). Πραγματικὰ ἐκπληκτικό! Ἐκεῖνος ποὺ ὑ­­ποδέχεται, ὑποστηρίζει καὶ βοηθεῖ ἕναν προφήτη, ἐπειδὴ εἶναι ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, θὰ πάρει τὴν ἴδια ἀνταμοιβὴ ποὺ θὰ πάρει καὶ ὁ προφήτης! Ἄρα λοιπὸν ὁ φιλάνθρωπος Κύριος ἀνταμείβει ὄχι μόνο αὐτοὺς ποὺ ἔχουν χάρισμα διδασκαλίας ἢ κάποια ἄλλη ξεχωριστὴ διακονία μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ καθέναν ποὺ διευκολύνει αὐτοὺς τοὺς δούλους Του στὸ ἔργο τους καὶ τοὺς συμπαραστέκεται μὲ κά­θε τρόπο.

Ἄς προσπαθοῦμε λοιπὸν κι ἐμεῖς νὰ ὑ­­ποστηρίζουμε τοὺς ­«συνεργοὺς Θεοῦ» στὴ διακονία τους, διότι αὐτὸ ποὺ τοὺς προσφέρουμε, οὐσιαστικὰ τὸ προσφέρου­­με στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος καὶ τελικὰ θὰ μᾶς ἀνταμείψει πολὺ περισ­σότερο ἀπὸ ὅσο μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε.

πηγή: Σωτήρ