ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ – ΤΟ ΩΡΑΙΟΝ ΦΑΣΜΑ

 

Τα ποιήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΜΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ, ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ Ν. Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΟΣ

(Στίχοι τῆς Πρωτομαγιᾶς)

Ἀγάπης καὶ χαρᾶς ἀνέτειλ᾿ ὥρα·
ἀνθοὺς μοσκοβολᾷ καὶ δρόσο στάζει
ἡ φύσις, στὴ μορφιά της ὅλη τώρα,
ποὺ νιότης καὶ ζωῆς γιορτὴ γιορτάζει.

Λαλοῦνε τὰ πουλάκια στὰ κλωνάρια·
νεράιδες φανερὲς στεφάνια πλέκουν·
καὶ τρέχουν κοπελιὲς καὶ παλληκάρια,
κ᾿ οἱ ἔρωτες σιμά τους παραστέκουν.

Δὲ μένει σ᾿ ὅλο αὐτὸ τὸ θεῖον ᾆσμα,
στὴν ἁρμονία ὅλη, ἕνα χάσμα.

Ἀγάπης καὶ χαρᾶς ἀνέτειλ᾿ ὥρα·
καὶ σύ, χλωμή, ξανθὴ καὶ μαυροφόρα,
τὸ πρόσωπό σου, νεκρικὴ λαμπάδα,
μ᾿ ἐπιταφίου μαρμάρου τὴν ἀσπράδα,

τὸ πρόσωπό σου, κρίνο μαραμμένο,
πῶς ἔφεξε κ᾿ ἐσώθη τὸ θλιμμένο!
Τὰ μάτια σου, μελανογυρισμένα,
βαθιὰ στὸ βοῦρκο λάμπουν βουτημένα.

Δὲν εἶσαι πλιὰ τὸ θεῖο ἐκεῖνο πλάσμα,
κι ἀπόμεινες γλυκὺ κι ὡραῖο φάσμα.

Ἀγάπης καὶ χαρᾶς ἀνέτειλ᾿ [ἡ] ὥρα·
νεράιδες φανερὲς στεφάνια πλέκουν·
γιὰ σὲ ἡ Πρωτομαγιά ᾿ναι μαυροφόρα
καὶ τὰ λουλούδια λυπημένα στέκουν.

Γιὰ σέναν᾿ ἡ ζωὴ φέτος δὲ λάμπει·
ὁ οὐρανὸς ἀπάνω ᾿ναι μολύβι,
θλιμμέν᾿ ἡ γῆ κ᾿ ἐρημικοὶ οἱ κάμποι
κ᾿ ἡ ἄνοιξις τοὺς θησαυρούς της κρύβει.

Βοριὰς φυσάει σὰ θλιμμένο ᾆσμα,
τὴ νιότη σου θρηνεῖ, ὡραῖο φάσμα.

Ἀγάπης καὶ χαρᾶς γλυκεῖα ὥρα·
σ᾿ ἐπόνεσ᾿ ἡ ψυχή μου, ὦ μαυροφόρα!
μὴ μὲ κοιτάζῃς πλιά, μὴ μὲ πειράζῃς,
μὲ τὴ ματιά σου πάψε νὰ μὲ σφάζῃς.

Κάλλιο εἶχα σκλάβος νά ᾿μουνα σιμά σου
παρὰ νὰ ἐβασίλευα μακριά σου·
δίπλα σου κάλλιο νά ᾿πεφτα στὸ χῶμα
παρὰ ν᾿ ἀνέβω στ᾿ οὐρανοῦ τὸ δῶμα.

Ἄχ! ναί, γλυκό μου μαραμμένο πλάσμα·
σ᾿ ἐπόνεσ᾿ ἡ ψυχή μου, ὡραῖο φάσμα!

(1892)

http://www.papadiamantis.org/works/88-epiloipa/465-1-poihmata