Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 18 Οκτωβρίου 2020

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020

Τοῦ Εὐαγγελιστοῦ: Λουκ. ι΄ 16-2

Eἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· Ὁ ­ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ­ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με. Ὑπέστρεψαν δὲ οἱ ἑβδομήκοντα μετὰ χαρᾶς λέγοντες· Κύριε, καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου. Εἶπε δὲ αὐτοῖς· ἐθεώ­ρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα. ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ. πλὴν ἐν τούτῳ μὴ χαίρετε, ὅτι τὰ πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται· χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἠ­­γαλ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­λιάσατο τῷ πνεύματι ὁ Ἰη­­­­σοῦς καὶ εἶπεν· ἐξομολο­γοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀ­­πεκάλυψας αὐτὰ νη­πίοις· ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως ἐ­­γένετο εὐδοκία ἔμπροσθέν σου.

 

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ

1. Ἐγγυημένη νίκη

Ἤδη εἶχαν ἀρχίσει νὰ ἐπιστρέφουν οἱ Ἑβδομήκον­τα μαθητὲς ἀπὸ τὶς περιοδεῖες τους. Ὁ Κύριος τοὺς εἶχε ἀποστείλει ἀνὰ δύο γιὰ νὰ κηρύξουν τὸν ἐρχομὸ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ πρῶτα τοὺς ἔδωσε συγκεκριμένες ὁδηγίες, ἀλλὰ καὶ εἰδικὴ Χάρη γιὰ νὰ ἐπιτελοῦν θαυμαστὰ σημεῖα. Ὅπου πήγαιναν, ὁμιλοῦσαν ἐξ ὀνόματος Ἐκείνου, καὶ ὅ,τι ἔπρατταν, τὸ ἔ­­πρατταν μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ὀνόματός Του, ὅπως ἀ­­κριβῶς τοὺς εἶχε πεῖ:
─Ὅποιος ἀκούει ἐσᾶς καὶ ὑπακούει σὲ σᾶς, ὑπακούει σὲ μένα. Κι ὅποιος πα­ρακούει ἐσᾶς, παρακούει ἐμένα. Κι ἐκεῖνος ποὺ παρακούει ἐμένα, πα­ρακούει τὸν Θεό, ποὺ μὲ ἔστειλε στὸν κόσμο.
Ἀφοῦ τελείωσαν λοιπὸν τὴν περιοδεία τους, γεμάτοι χαρὰ ἐπέστρεψαν κοντά Του καὶ Τοῦ ἀνήγγειλαν μὲ ἐνθουσιασμὸ τὰ θαυμαστὰ γεγονότα ποὺ ἔζησαν:
─Κύριε, ἀκόμη καὶ τὰ δαιμό­νια ὑποτάσσονται σὲ μᾶς μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματός Σου!
Τότε ὁ Κύριος ἀποκρίθηκε: «Ἐθεώ­ρουν τὸν σατα­νᾶν ὡς ἀστρα­πὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα»· ὅλο αὐ­­τὸ τὸ διάστημα τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς μου ἀλλὰ καὶ τώ­ρα εἰδικὰ ποὺ ξεκινήσατε κι ἐσεῖς τὸν εὐαγγελισμὸ τοῦ λαοῦ, ἔβλεπα τὸν σατανᾶ νὰ χάνει τὴν ἐξουσία του καὶ τὴ δύναμή του καὶ νὰ πέφτει συντριμμέ­νος ἀπὸ τὸν οὐρανό, τόσο ἀπότομα καὶ φανερὰ καὶ μὲ τόσο πάταγο ὅπως πέφτει ἡ ἀστραπή.
Καὶ συμπλήρωσε: Ἰδού, ἐγὼ σᾶς δίνω τώρα «ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ», δηλαδὴ ἐξουσία γιὰ νὰ ὑπερβαίνετε κάθε εἴδους κίνδυνο ποὺ θὰ συν­αντήσετε, ὅπως εἶναι τὰ φίδια καὶ οἱ σκορπιοὶ ποὺ χύνουν θανατηφόρο δηλητήριο. Σᾶς δίνω ἐξουσία νὰ κατανικᾶτε ὅλη τὴ δύναμη ποὺ ­διαθέτει ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ σατανᾶς. Κι ἔ­­­τσι μὲ τίποτε δὲν θὰ σᾶς βλάψει.
Ἡ ἀδιάψευστη αὐτὴ ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου ἠχοῦσε στὰ αὐτιὰ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων κάθε φορὰ ποὺ ξεκινοῦσαν τὸ ἔργο τοῦ κηρύγματος καὶ μάλιστα ὅταν συναν­τοῦσαν ἐμπόδια καὶ δυσκολίες.
Κι ὁ ἀπόστολος Λουκᾶς, ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς ποὺ ἑορτάζει σήμερα, ἔζησε πολλὲς περιπέτειες καθὼς ὑπηρετοῦσε στὸ ἔργο τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ ἴδιος συνέγραψε τὶς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» καὶ διηγεῖται πολλὰ περιστατικὰ ποὺ φανερώνουν πῶς ὁ Παντοδύναμος Θεὸς προστάτευε τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους. Χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ παράδειγμα μὲ τὴν ὀχιὰ ποὺ δάγκωσε τὸ χέρι τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀλλὰ ἐκεῖνος μὲ ψυχραιμία καὶ πίστη τίναξε τὸ φίδι ἀπὸ ἐπάνω του καὶ δὲν ἔπαθε κανένα κακό! Ὁ ἔμπειρος ἰατρὸς Λουκᾶς ἦταν αὐτόπτης μάρτυρας στὸ περιστατικὸ ἐκεῖνο καθὼς συνόδευε τὸν Παῦλο, ποὺ τὸν ὁδηγοῦσαν αἰχμάλωτο στὴ Ρώμη. Στὸ ταξίδι αὐτὸ ἦταν ποὺ συνέβη καὶ ἡ φοβερὴ τρικυμία καὶ τὸ ναυάγιο ὅπου σώθηκε ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν καὶ μαζί του ὅλοι οἱ συν­ε­πιβάτες του.
Ἂς μὴ μᾶς τρομάζουν λοιπὸν οἱ ­πειρασμοὶ καὶ οἱ ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ. Ἂν ἀκολουθοῦμε τὸν Κύριο ὡς πιστοὶ μαθητές Του, Ἐκεῖνος θὰ μᾶς χαρίζει τὴ δύναμη νὰ ὑπερνικοῦμε κάθε δυσκολία. Εἰδικὰ ὅσοι διακονοῦν στὸ ἔργο τῆς Ἱεραποστολῆς, βλέπουν ὁλοφάνερη τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ καὶ πῶς παραμερίζονται τὰ ἐμπόδια γιὰ νὰ διαδίδεται τὸ Εὐαγγέλιο.

 

2. Ἡ χαρὰ τοῦ Κυρίου

Ἦταν ἔκδηλη ἡ χαρὰ τῶν ­Ἑβδομήκοντα μαθητῶν καὶ μεγάλος ὁ ἐνθουσιασμός τους καθὼς ἔβλεπαν ὅτι εἶχαν τὴ δύναμη νὰ ἐκδιώκουν ἀκόμη καὶ δαιμόνια. Ὡστόσο ὁ Κύριος γιὰ νὰ μὴν πέσουν στὴν παγίδα τῆς ὑπερηφανείας τοὺς εἶπε:
Μὴ χαίρεστε τόσο γιὰ τὸ ὅτι τὰ πονηρὰ πνεύματα ὑποτάσσονται σὲ σᾶς. Δὲν εἶναι αὐτὸ δικό σας κατόρθωμα· εἶναι χάρισμα ποὺ σᾶς ἔδωσα. Νὰ χαίρεστε περισσότερο, διότι τὰ ὀνόματά σας γράφτηκαν στοὺς οὐρανοὺς λόγῳ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐνάρετης ζωῆς σας.
Καὶ καθὼς τὰ ἔλεγε αὐτὰ ὁ Κύριος, τὴν ἴ­­­δια ὥρα ἔνιωσε πολὺ μεγάλη χαρὰ στὰ βά­θη τῆς ψυχῆς Του καὶ εἶπε: Σ’ ­εὐχαρι­στῶ, Πάτερ, Κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Σ’ εὐχαριστῶ, διότι ἐνερ­γώντας μὲ πανσοφία καὶ μὲ δικαιοσύνη ἀπέκρυψες τὶς μυστηριώδεις καὶ οὐράνιες αὐτὲς ἀλή­θειες ἀπὸ τοὺς ἀν­­θρώπους ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι σοφοὶ καὶ συνετοί, καὶ τὶς φανέρωσες σὲ ἀν­­­θρώ­πους ἁπλούς, ἄδολους καὶ ταπεινούς. Ναί, σ’ εὐ­­χαριστῶ, Πάτερ, διότι αὐτό Σοῦ ἄρεσε καὶ τέτοια ὑπῆρ­ξε ἡ ἀγαθὴ καὶ δίκαιη θέλησή Σου.
«Ἠ­­γαλ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­λιάσατο τῷ πνεύματι ὁ Ἰη­­­­­­­σοῦς»… Τί εἶναι αὐτὸ λοιπὸν ποὺ ἔκανε τὸν Κύριο νὰ δοκιμάσει τόσο μεγάλη χαρά; Εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μαθητές Του ­ἀξιώθηκαν νὰ ὑπηρετοῦν στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀν­θρώπων. Κι ὅπως ἕνας πατέρας ­χαίρεται μὲ τὶς ἐπιτυχίες τῶν παιδιῶν του, ἔτσι καὶ ὁ Σωτήρας Χριστὸς χαίρεται γιὰ τὴν εὐάρεστη διακονία τῶν μαθητῶν Του στὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ψυχῶν. Τίποτε ἄλλο δὲν προκαλεῖ στὴν καρδιὰ τοῦ Ἰησοῦ τόσο ἔκδηλα σκιρτήματα χαρᾶς, «ὅσον ἡ πρόοδος τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἡ κατανίκησις τοῦ σατανᾶ διὰ τῆς ἐπιστροφῆς τῶν ψυχῶν πρὸς τὸν Χριστόν» (Π. Ν. Τρεμπέλας).
Πράγματι αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ σημαντικὸ στὴ ζωή μας. Οὔτε τὰ πτυχία, οὔτε ἡ κοινωνικὴ καταξίωση, οὔτε ἄλλες κοσμικὲς χαρὲς μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μὲ τὴ χαρὰ ποὺ ἀπολαμβάνει ὁ πιστὸς ποὺ βαδίζει στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἂς ­εὐγνωμονοῦμε λοι­­πὸν τὸν ἅγιο Θεὸ ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε τὴν Ἀλήθεια καὶ μᾶς κάλεσε στὴν Κιβωτὸ τῆς σωτηρίας, τὴν Ἐκκλησία, κι ἂς ἀγωνιζό­μαστε νὰ μένουμε σταθεροὶ στὴν ­κλήση μας αὐτή, ὥστε ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ νὰ πλημμυρίζει τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ καὶ νὰ γίνεται προάγγελος καὶ τῆς δικῆς μας αἰώνιας χαρᾶς καὶ εὐτυχίας.

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020

Τοῦ Εὐαγγελιστοῦ: Κολ. δ΄ 5-11, 14-18

5 Ἐν σοφίᾳ περιπατεῖτε πρὸς τοὺς ἔξω, τὸν καιρὸν ἐξα­γοραζόμενοι. 6 ὁ λόγος ὑμῶν πάντοτε ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος, εἰδέναι πῶς δεῖ ὑμᾶς ἑνὶ ἑκάστῳ ἀποκρίνεσθαι. 7 Τὰ κατ’ ἐμὲ πάντα γνωρίσει ὑμῖν Τυχικὸς ὁ ἀγα­πητὸς ἀδελφὸς καὶ πι­στὸς διάκονος καὶ σύνδου­λος ἐν Κυρίῳ, 8 ὃν ἔπεμψα πρὸς ὑμᾶς εἰς αὐτὸ τοῦτο, ἵνα γνῷ τὰ περὶ ὑμῶν καὶ παρακαλέσῃ τὰς καρδίας ὑμῶν, 9 σὺν Ὀνησίμῳ τῷ πιστῷ καὶ ἀγαπητῷ ἀδελφῷ, ὅς ἐστιν ἐξ ὑμῶν· πάντα ὑμῖν γνωριοῦσι τὰ ὧδε. 10 Ἀσπάζεται ὑμᾶς Ἀρί­σταρχος ὁ συναιχμάλωτός μου, καὶ Μᾶρκος ὁ ἀνεψιὸς Βαρνάβα, – περὶ οὗ ἐλάβετε ἐντολάς· ἐὰν ἔλθῃ πρὸς ὑμᾶς, δέξασθε αὐτόν, – 11 καὶ Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Ἰοῦστος, οἱ ὄντες ἐκ περιτομῆς, οὗτοι μόνοι συνερ­γοὶ εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, οἵτινες ἐγε­νήθησάν μοι παρηγορία.14 Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητὸς καὶ Δημᾶς. 15 ἀσπάσασθε τοὺς ἐν Λαοδικείᾳ ἀδελφοὺς καὶ Νυμφᾶν καὶ τὴν κατ’ οἶκον αὐτοῦ ἐκκλησίαν· 16 καὶ ὅταν ἀναγνωσθῇ παρ’ ὑμῖν ἡ ἐπιστολή, ποιήσατε ἵνα καὶ ἐν τῇ Λαοδικέων ἐκκλησίᾳ ἀναγνωσθῇ, καὶ τὴν ἐκ Λαοδικείας ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀναγνῶτε. 17 καὶ εἴπατε Ἀρχίππῳ· βλέπε τὴν διακονίαν ἣν παρέλαβες ἐν Κυρίῳ, ἵνα αὐτὴν πληροῖς. 18 Ὁ ἀσπασμὸς τῇ ἐμῇ χειρὶ Παύλου. μνημονεύετέ μου τῶν δεσμῶν. Ἡ χάρις μεθ’ ὑμῶν· ἀμήν.

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

1. Η ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΥ

Τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα κάνει λόγο γιά ἀρκετούς ἀνθρώπους – ἀναφέρονται δέκα τουλάχιστον ὀνόματα – μιλάει ὅμως καί γιά ἕνα γιατρό, γιά χάρη μάλιστα τοῦ ὁποίου καθιερώθηκε νά διαβάζεται αὐτή ἡ περικοπή.

Ὁ γιατρός αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν ἅγιο Λουκᾶ, τοῦ ὁποίου τή μνήμη τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας κάθε χρόνο στίς 18 Ὀκτωβρίου.

«Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρός ὁ ἀγαπητός»,  βλέπουμε νά γράφει πρός τούς Κολασσαεῖς  ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτό τό ξεχείλισμα τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου στήν τελευταία λέξη «ὁ ἀγαπητός» ἀποτελεὶ τό ὑπεροχότερο ἐγκώμιο γιά τή μορφή τοῦ ἁγίου Λουκᾶ.

Θά ὀνειρευόταν ἴσως καί ὁ Λουκᾶς νά ἔχει μιά σπουδαία ἰατρική σταδιοδρομία στήν ἐποχή του. Θά ὀνειρευόταν πιθανῶς νά ἀποκτήσει χρήματα ἀσκώντας τό προσοδοφόρο ἐπάγγελμά του, νά κερδίσει θέσεις μεγάλες, νά συγγράψει πρωτότυπα ἰατρικά συγγράμματα, ὅμως… Ὅμως κάποια στιγμή συνάντησε στό δρόμο τῆς ζωῆς του τόν φλογερό ἀπόστολο Παῦλο. Ἄκουσε ἀπό τό στόμα του τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἀγάπησε τόν Χριστό, βαπτίστηκε. Ἀπό τότε τά παλιά του ὄνειρα ἔγιναν στάχτη. Ἕνα μονάχα ὅραμα συνήρπαζε τήν ἐκλεκτή ψυχή του: τό ὅραμα τῆς ἐξαπλώσεως τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τήν ἰατρική του ἐπιστήμη τήν ἔθεσε στήν ὑπηρεσία τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀκολούθησε τόν ἀπόστολο Παῦλο. Στούς συγχρόνους του ἡ ἀπόφασή του αὐτή θά φάνηκε προφανῶς σάν νεανική ἀπερισκεψία.

Πέρασαν εἴκοσι αἰῶνες ἀπό τότε. Ὁ γιατρός γιά τόν ὁποῖο τότε οἱ σύγχρονοί του θεώρησαν ἴσως πώς ἔχασε τή σταδιοδρομία του, κατέκτησε καί κατέχει μιά σπάνια ἐπιτυχία καί δόξα: ἀναδείχθηκε γιατρός τοῦ μεγάλου ἀποστόλου Παύλου καί τῶν συνεργατῶν του. Κάτι ἀκόμη σπουδαιότερο: ἀναδείχθηκε Ἅγιος, Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής. Συνέγραψε δύο ἀθάνατα βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, τό Εὐαγγέλιο, πού φέρει τό ὄνομά του, καί τό συγκλονιστικό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, τήν ἱστορία τῆς πρώτης Ἐκκλησίας.

Ἅγιος, Ἀπόστολος, Εὐαγγελιστής καί ὁ πρῶτος καί κορυφαῖος ἱστορικός τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀλλά καί μέ τήν ὑπέροχη ἐκείνη διάκριση – νά εἶναι ὁ ἀγαπητός συνεργάτης καί γιατρός τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου: «Λουκᾶς ὁ ἰατρός ὁ ἀγαπητός»!

Μακάρι τό παράδειγμά του νά ἐμπνεύσει καί ἐμᾶς σήμερα, ἰδιαιτέρως τούς νέους, πού ὀνειρεύονται μιά λαμπρή σταδιοδρομία ὡς ἐπιστήμονες – γιατροί, μηχανικοί, φυσικοί, καλλιτέχνες… Νά καταλάβουμε πώς τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, τό ὑπέροχο ὅραμα τῆς ἐξαπλώσεως τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὑπόθεση ὅλων μας, ὄχι μόνο τῶν κληρικῶν καί τῶν θεολόγων· καί ὅτι ἀξίζει γι᾿ αὐτό τό ὅραμα νά γίνονται θυσίες, κάποτε κι αὐτῆς τῆς σταδιοδρομίας καί τῆς ζωῆς μας.

2. «…ΚΑΙ ΔΗΜΑΣ»

«Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρός ὁ ἀγαπητός καί Δημᾶς». Δύο ὀνόματα συνεργατῶν του, τό ἕνα πλάι στό ἄλλο, ἀλλά πόση διαφορά! Γιά τόν ἕναν ὁ Ἀπόστολος γράφει μέ τόση θέρμη «Λουκᾶς ὁ ἰατρός ὁ ἀγαπητός», γιά τόν ἄλλον ἁπλῶς «καί Δημᾶς». Γιατί ἄραγε;

Οἱ ἑρμηνευτές λένε πώς αὐτό δέν ἔγινε τυχαῖα· φαίνεται, λένε, πώς ὁ Ἀπόστολος ἔβλεπε μερικά σημάδια ἀνησυχητικά στή ζωή τοῦ Δημᾶ. Ἔβλεπε τόν ζῆλο τοῦ μαθητῆ του νά πέφτει διαρκῶς, τά μάτια του νά ᾿ναι στραμμένα ἐπίμονα στόν κόσμο, τήν ἀγάπη του γιά τόν Χριστό νά παγώνει σιγά-σιγά. Ἔτσι ἐξηγεῖται αὐτή ἡ κάπως τυπική ἀναφορά τοῦ ὀνόματός του δίπλα ἀκριβῶς ἀπό τή λέξη «ἀγαπητός», πού σ᾿ ἕνα ξεχείλισμα τῆς ψυχῆς του γράφει γιά τόν Λουκᾶ.

Ἡ μετέπειτα ἐξέλιξη δικαιολογεῖ ἀπόλυτα αὐτήν τήν ἑρμηνεία· ἀφοῦ, ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ Δημᾶς ἐγκατέλειψε στό τέλος τόν Ἀπόστολο καί στράφηκε στίς ἀνέσεις τοῦ κόσμου. «Δημᾶς γάρ με ἐγκατέλιπεν ἀγαπήσας τόν νῦν αἰῶνα καί ἐπορεύθη εἰς Θεσσαλονίκην», γράφει ἀργότερα στό μαθητή του Τιμόθεο ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δηλαδή ὁ Δημᾶς μέ ἐγκατέλειψε, ἀφοῦ ἀγάπησε αὐτόν τόν μάταιο κόσμο, καί πῆγε στή Θεσσαλονίκη. Ἕνας μελαγχολικός ἐπίλογος σ᾿ ἕνα ἐλπιδοφόρο ξεκίνημα.

Ἄνθρωποι σάν τόν Δημᾶ ὑπάρχουν καί σήμερα, ὅπως καί σέ κάθε ἐποχή, πολλοί. Ἄνθρωποι πού ἐνθουσιάζονται ἀπό τό ὅραμα τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου καί ξεκινοῦν μέ φλόγα… Γιά λίγο ὅμως! Ἔπειτα ὁ κόπος καί οἱ ταλαιπωρίες τοῦ κηρύγματος τούς κάνουν νά δειλιάζουν. Τό βλέμμα τους μαγνητίζεται ἀπό τίς ἀνέσεις τοῦ κόσμου. Ὁ ἐνθουσιασμός τους ἐξατμίζεται, καί σιγά-σιγά παίρνουν τόν δρόμο γιά κάποια Θεσσαλονίκη.

Νά προσέχουμε ὅλοι μας ὅμως. Γιατί ὁ κίνδυνος νά λησμονήσουμε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, νά ἑλκυσθοῦμε ἀπό τίς ἀνέσεις τοῦ κόσμου καί νά βρεθοῦμε σέ κάποια Θεσσαλονίκη, εἶναι ὑπαρκτός γιά ὅλους μας. Νά προσέχουμε, νά ἀγωνιζόμαστε, νά ταπεινοφρονοῦμε καί ὁ Θεός θά μᾶς προστατεύσει.

 

από την ιστοσελίδα: ο Σωτήρ