Το Άνω Βόιο δεν έχει, πλέον, μαθητές. Δεν έχει νέους. Δεν έχει μέλλον. Τα τελευταία χρόνια η μείωση των μαθητών στα ορεινά χωριά του Άνω Βοίου ξεπερνά το 98%,και τα σχολεία όλων των χωριών έβαλαν λουκέτο.
Του Βασίλη Παπαδημούλη
Πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς σημερα, και στο δημοτικό σχολείο της Κορυφης δεν ακουγεται ο ήχος του κουδουνιού.
Τον αντικατέστησε η κόρνα του ταξί που μεταφέρει τους ελάχιστους μαθητές στά σχολεία του Τσοτυλίου.
Τον αντικατέστησε η κόρνα του ταξί που μεταφέρει τους ελάχιστους μαθητές στά σχολεία του Τσοτυλίου.
Το σχολείο μας έκλεισε, εδώ και μισό περίπου αιώνα, λόγω έλλειψης μαθητών.
Ενα ακόμα χωριό χωρίς μαθητές, μια μικρή κοινωνία δίχως αύριο.
Τα επίσημα στοιχεία, αδιάψευστος μάρτυρας μιας φθίνουσας πορείας που οδηγεί σε τραγική κατάληξη. Τα τελευταία χρόνια η μείωση των μαθητών στα ορεινα χωριά του
Ανω Βοίου ξεπερνά το 98%,και τα σχολεία όλων των χωριών εβαλαν λουκέτο
Στα χωριά του Ανω Βοίου πλέον, οι σχολικές αιθουσες είναι αραχνιασμένες και στις χορταριασμένες αυλές τους τριγυρνούν τα «φαντάσματα» μιας άλλης εποχής.
Τότε που, πρωί – πρωί, ο δάσκαλος καλούσε τους μαθητές να συνταξιδεύσουν στον άγνωστο, αλλά τόσο ελκυστικό, δρόμο προς τον θαυμαστό κόσμο της γνώσης, ξεκινώντας από την «Αλφαβήτα», με προορισμό το «Απειρον».
Τότε που το κουδούνι του διαλείμματος διέκοπτε, για λίγο, το ταξίδι στο στοχασμό κι έδινε το σύνθημα ν’ αρχίσει το παιχνίδι στη χαρά της συναναστροφής και της φιλίας.
Τότε που τα παιδικά τιτιβίσματα στους δρόμους του χωριού συνυπήρχαν με το κελάηδημα των αηδονιών στα δέντρα.
Το Ανω Βοιο (εκτος Πενταλόφου και Τσοτυλίου) δεν έχει, πλέον, μαθητές. Δεν έχει νέους. Δεν έχει μέλλον.
Γέρασε παράκαιρα, αρρώστησε αγιάτρευτα, πεθαίνει αβοήθητο. Χάνεται μέρα με την μέρα
Μαζί του χάνεται η ομορφιά της αγνότητας και η δύναμη της αξιοσύνης των παιδιών της ορεινής υπαίθρου, δημιούργημα της αρμονικής συνύπαρξης του Ανθρώπου με τη Φύση. Τα χωριά των βουνών,που ακουμπούν σαν διαμαντόπετρες στις κορφές τους και φαντάζουν κεντημένα στολίδια στις πλαγιές τους, ερημώνουν.
Εγκαταλειμμένα από τους κατοίκους τους, μοιάζουν με τις βαθιές τρύπες που αφήνουν στη γη τα ξεριζωμένα δέντρα.
Τότε που τα παιδικά τιτιβίσματα στους δρόμους του χωριού συνυπήρχαν με το κελάηδημα των αηδονιών στα δέντρα.
Το Ανω Βοιο (εκτος Πενταλόφου και Τσοτυλίου) δεν έχει, πλέον, μαθητές. Δεν έχει νέους. Δεν έχει μέλλον.
Γέρασε παράκαιρα, αρρώστησε αγιάτρευτα, πεθαίνει αβοήθητο. Χάνεται μέρα με την μέρα
Μαζί του χάνεται η ομορφιά της αγνότητας και η δύναμη της αξιοσύνης των παιδιών της ορεινής υπαίθρου, δημιούργημα της αρμονικής συνύπαρξης του Ανθρώπου με τη Φύση. Τα χωριά των βουνών,που ακουμπούν σαν διαμαντόπετρες στις κορφές τους και φαντάζουν κεντημένα στολίδια στις πλαγιές τους, ερημώνουν.
Εγκαταλειμμένα από τους κατοίκους τους, μοιάζουν με τις βαθιές τρύπες που αφήνουν στη γη τα ξεριζωμένα δέντρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου