Κάθε μέρα, μια καινούρια ζωή...

Πάτα στη γη, μα μη ξεχνάς τον ουρανό σου άνθρωπέ μου. Άδραξε το παρόν και πίσω μην κοιτάς. Ποιο το νόημα άλλωστε… Το παρελθόν δεν ανταγωνίζεται κανένα. Πάει, πέρασε. Κέρδισε, έχασε και εσύ απο τη στιγμή και μόνο που είσαι εδω ζωντανός και ακμαίος, βγήκες νικητής. Ρούφηξε τα μαθήματα σαν ζεστή ζωή και απλά συνέχισε. Ο χρόνος δε γυρνάει πίσω και το ξέρεις, ούτε οι στιγμές, ούτε και οι άνθρωποι που πήρε μαζί του, ούτε καν εσύ. Σήμερα είσαι κάποιος άλλος. Κάποιος νέος οδοιπόρος που έχει να μάθει πολλά και να διδάξει επίσης. Έκανες τα βιώματά σου όπλα, ασπίδες και σε αγκάλιασες και κατάλαβες πως να σε μαστιγώνεις κάθε λίγο και λιγάκι, μόνο πόνο και θλίψη μπορεί να σου προκαλέσει και μάλιστα σε χρόνο άχρονο.

Είσαι εδώ, σε νιώθεις; Πατάς στα πόδια σου γερά, τρέχεις, διαβάζεις, εργάζεσαι, απολαμβάνεις στιγμές υγιείς με την οικογένεια και τους ανθρώπους σου, γελάς, κάνεις έρωτα, ενθουσιάζεσαι, δακρύζεις, πεφτεις, τσαλακώνεσαι, προβληματίζεσαι, ονειρεύεσαι και φτου κι απ’ την αρχή. Και να ‘ταν μόνο αυτά… Τι, δεν αισθάνεσαι πλήρης; Μην αγχώνεσαι καθόλου… Η ίδια η ζωή που γράφει τα καλύτερα σενάρια, έχει πολύ μεγαλύτερη φαντασία απο εμάς και θα σε εκπλήξει στο επόμενο κιόλας δευτερόλεπτο, αρκεί να είσαι «ανοιχτός». Μάτια, αυτιά, καρδιά, μυαλό…Είσαι λίγο σκληρός με εσένα ώρες ώρες, δε νομίζεις; Γιατί τόσο έντονη αυτοκριτική και τελειομανία; Δε ζούμε δα και σε ποιότητες ιδανικές, μα ακόμα και αν ζούσαμε πιστεύεις πως θα άξιζε να αγγίξουμε ένα θάνατο μικρό εγκεφαλικό, ή ξεσπάσματα σωματικών κρίσεων, ή αυτήν την ατέλειωτη θολωμένη ζάλη, μόνο και μόνο για να είμαστε όπως «πρέπει» να είμαστε, ή όπως «οφείλουμε» να είμαστε για τα χατίρια των άλλων; Δε ζεις αγαπητέ μου αυτήν εδώ τη ζωή για να κάνεις τα καπρίτσια κανενός, ούτε βρίσκεσαι σε αυτόν εδώ τον κόσμο για να καλύπτεις συναισθηματικά κενά. Δε χρωστάς πουθενά εν ολίγοις και όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις τόσο το καλύτερο. Είναι δώρο όλο αυτό και πιθανότατα το βιώνουμε μια φορά και μόνο.

Κάθε μέρα ορίζει ένα νέο δρόμο, ένα καινούριο μονοπάτι και οι περιπέτειες είναι τόσο κοντά. Μην κατσουφιάζεις! Δε σου πάει και κάνεις ρυτίδες! Έτσι μπράβο, χαμογέλα, όπως τώρα! Ξέρω, ξέρω περνάμε δύσκολα και όλα αυτά ίσως ακούγονται λίγο «γλυκανάλατα» και κλισέ, μα τι καταφεραμε όμως και με τα αντίθετα; Την καταστροφικότητα, τη μεγαλοποίηση των πάντων, την καταστροφολογία; Επετρεψε μου να σου πω εγώ. Νεύρα, θυμό, αγανάκτηση. Και πάλι νεύρα, θυμό, αγανάκτηση. Και αλήθεια μπροστά στα αληθινά δώρα της ζωής αυτός ο αρνητισμός είναι τόσο φτηνός και τόσο ασήμαντος. Μην του κάνεις τη χάρη. Οι αντιστάσεις μέσα σου, πάντα θα σε πολέμούν, μα θυμήσου… Είσαι πιο δυνατός απο αυτές.

Συγγραφέας Μάρη Γαργαλιάνου

http://enallaktikidrasi.com/