Να έτον τ’ ανθρώπ’ η ζήσ’ άμον το εν το βιβλίον, το κιτάπ’ όπως έλεγαν ατο οι παλαιοί εμούν ν’ αγιάζ’νε ταψύ’α τουν, να έκλωθες έναν φύλλον οξοπίς΄και να εΐνουσνε έναν χρόνον κι άλλο μικρίκος. Κι επεκεί να έκλωθες δύο τρία, δέκα, και εγίνους όσον χρονών εθέλ’νες. Εγώ θ’ έκλωθα έναν, δύο πάτσκας, καν σερανταέξ’, σερανταεφτά φύλλα για να έρχουμε σα μικροσέας ημ, εφτά, οχτώ χρονών ’κειές κουτσικόπον.
Α’ σου ’κι επορεί, άμα, ατό να ίνεται, ασπαλώ τ’ ομμάτια μ’ και ξαν έρχουνταν έμπρια μ’, άμον όνερον, τα χρόνια εείνα τ’ ευλοημένα!
Ντριν! Ντριν! Του σκολεί’ το κωδών κρούει! Τα παιδία όλια ετοπλαεύταν να εφτάνε το τελευταίον την πρόβαν σην αίθουσαν όθεν έτον και η σκηνή. Έρθαν τα καλά τα ημέρας! «Διακοπές των Χριστουγέννων!» Αύριον α’ σον πιρνόν θα γυροκλώσκουμες όλια τ’ οσπίτια τη χωρί’ για να ψάλλουμε το «καλήν εσπέραν άρχοντες» με τον διάσκαλον εντάμαν και επ’ εκεί το βράδον κειές θα έρχουν οι γονέοι μουν σην αίθουσαν του σκολεί’ για να παίζουμε έναν, δύο σκετς, λέουμε ένα, δύο ποιήματα και να ψάλλουμε και το «δόξα εν υψήστοις Θεώ και επι γης ειρήνη εν ανθρπώποις ευδοκία». Α’ σ’ άλλ’ την ημέραν κι’ υστερνά θα ησυζλιαέυ’ το σκολείον!
Ο διάσκαλον θα πάει για διακοπάς σον τόπον ατ’ κι’ εμείς παλ’ θ’ αρχινούμε το λασίον! Αμά το τρανόν η χαρά τ’εμέτερον έν’ τα κάλαντα ντο λέουμε εμείς! Για τ’ ατά αρχινούμε και χωρίουμες παρέας, παρέας, ή δύ’, δύ’ νομάτ’, εφτάμε συνεταιρλούκ και αρχινούμε να γυρωκλώσκουμες τ’ οσπίτια και τα μαχαλάδες και ψάλλουμε. Την ορθίαν, αμα, να λέουμε, σο ψάλσιμον συνεταιρλούκ ’κι ίνεται.
Καλλίον να είσαι μαναχός. Ήντιαν δίνε σε, βάλ’τ’ς ατο σ’εσόν το τσhιανταόπον και κάτ’ δεκάρας πα αν τοπλαεύ’ς κι άλλο καλλίον! Όλια τ’ εσά είναι. Αμα ο λόγον έν’ άμον το γλυκύν το κρασίν, πίν’τ’ς ατο και πίν’τ’ς σε, φοούμαι εμέτσε με και θα διαβαίνω πλαν κειες!
Ας βάλλουμ’ ατα σ’έναν σειράν. 23 Χριστιανάρ’, προπαραμονή τη Χριστού. Α’ σο βράδον εποίναμε έλεχον σο τσιανταόπον εμουν γιαμ κάπ’ έν’ τριπεμένον, ζατί α’σο πανίν εποίναμ’ ατο και ρούζ’νε τα καλοσύνιας ντο θα σωρεύουμε. Ολόϊον νύχταν απάν’ ομμάτ’ ’κι εφέρναμε! Ξάϊ ’κι ετσάμωναμε! Πότε θα μερών’ και αρχινούμε το ψάλσιμον! Κάποτε, ισhτε, εχάραζεν ο Θεόν την ημέραν. Ελάγκευαμε κι’ εσκούμ’νες! Ετέρναμε έξ’ ασο τζhιάμ’. Κρύος ψόφος! Τα παγούρια, τ’ άλλα άμον βουδί’ κέρατα και τ’ άλλα άμον αρχάγγελονος ρομφαίας και τ’ άλλα άμον Δαμόκλεια σπαθία εκρεμάουσαν α’σο στέβος. Η πλάσ’ εγρίντζωσεν! Ψh’ή ’κι λαταρίζ’, αμά το ψάλσιμον, ψάλσιμον!! Ν’ αναμέν’ ’κι επορεί!
Ετάλευαμε εφόρναμε κάτ’ ζεστά ορταρόπα σα ποδάρια μουν, κάτ’ ζεστά λωμόπα, τοτσιανταόπον σ’ ωμίν και ερούζναμε έξ’ χαραή, χαραή! Α’ σ’ ημ’σόν ώραν κι’ υστερνά το χωρίον εμελέσhευεν! Όλ’ εσκούσαν σο ποδάρ’. Όλια τ’ αυλαάδες εφέρναν ψh’ήν. «καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας…».
-Ολάν ντο «εσπέραν», κάποτε επείριαζαν εμας, ακόμαν καλά, καλά ’κι εμέρωσεν! Τ’ έναν το παιδίν έφευεν, τ’ άλλο έρχουτον. Τα τσhιανταόπα ολίον, ολίον επρέσκουσαν εΐνουσαν κορτσίδια! Τσιρόπα, ξυλοκέρατα, αμύγδαλα, καρύδια, σύκας, φιρικόπα, κάποτε, κάποτε παλ’ κανέναν βρασμένον κάστανον, τ’ ευλοημένον! Και κάπου, κάπου κανέναν δεκάραν παράν για εικοσάλεπτον! Πενηντόλεπτον που να έβρηκες τσιάνουμ! Μόνον α’ σα κανέναν θείο σ’, ή, α’ ση νονούς. Κάποτε, κάποτε ο πακάλ’τ’ς πα, εδίνε μας αμα εείνος εχρέωνεν ατο σα βερεσέδια, κιαμ ντο! Αμον το εγομούτον το τσιαντάι έτρεχαμε σ’ οσπίτ’ ευκαίρωναμ’ ατο και ξαν εκλώσκουμες με τη σειράν, έναν οσπίτ’ οξούκ ’κι εφήναμε! Το χωρίον εντιβόανεν! Τοι παιδίων τα ψαλσίματα εταράουσαν με τοι μουχτερίων τα τσhιρίγματα π’ εσπάουσαν οξhιωκά α’ σο πέσ’ν ατουν, τ’ άχαρα! Η ημέρα όσον επροάχκουτον τα δουλείας κι άλλο πολλά επερίσσευαν. Α’ σο μεσημέρ’ κι υστερνά ερούζναμε απάν σο ψέσιμον τη καβουρμάς! Το χαλκόν απάν’ σην εμπροστίαν γυρωκλωσμένον α’ σην βρούλαν. Ο αχνόν και η σκουτούλα άμον σύννεφον τσιανίουνταν σην πλάσ’ και παλαλών’νε τ’ ανθρωπίων τα ρωθώνια! Πλαν και κά’ το τραπεζόπον, απάν’ η σhισhέ με το τσίπρον, έναν πιάτον με τα κομμένα βούκας τη ψωμί’, το πιρώνια, τα ποτήρια, το κέiφ’ παλαλωμένον και τα γλώσσας λυμένα!
-Πόσα οκάδες εέντον το γουρούν εσουν;
-Πόσα οκάδες εέντον το γουρούν εσουν;
-Κια, ντ’ έξερω, εκατόν κειές θα έτον.
-Ε, μπράβο! Εσύ άμον το λες θα παστών’τ’ς έπεϊ καβουρμάν! Χώρια τα πριζόλας και τα μαερείας ντο θα κρεμάν’τ’ς α’ σα κιρίσhια και τα τσhίντσhια και το άλοιμαν για τα πίτας και για τα περέκια!
Αρ’ εβραδύνεν ο Θεόν την ημέραν ατ’. Εμείς εκράναμε νεστείαν! Τον πιρνόν α’ σην λειτουργίαν τη Χριστού θα κοινωνίζουμε. Σο παρακάθ’ η κοδέσπενα ετοίμαζεν τ’ εξεργού τα λώματα. Τα τσιλίδια απέσ’ σο σίδερον. Αμάν εντούνεν απ’ αφ’κά’ το δάχτυλον με το φτύσμαν για να τερεί αν έξαψεν και με το τσιζ!… ερχίνανεν το σιδέρωμαν.
Εείνα τα χρόνια, ωρολόϊ πα, ’κι είχαμε ν’ αγνεφίζ’ μας σύννυχτα να πάμε σην εγκλησίαν. Ελαγοκοιμούμνες κάπ’ ’κι παίρουμε χαπέρ το πρώτον την καμπάναν να ταλεύουμε και σκούμες! Η δεξαμένε μ’ ην Δεσποινή, λαφρόν το χώμαν ατ’ς, εγυρωκλώσκουτον και εγνέφιζεν τον κόσμον!
- Ελένε, σκωθέστεν η καμπάνα εντώκεν!
-Πελαΐα, Ποινή, Κερεκή, Παλάση, Σόνα, Παρθένα η καμπάνα εντώκεεεν! Τα λάμπας, αποπές σ’ οσπίτια αμάν, απ’ έναν, έναν τ’ εν΄τ’ άλλ’ απ΄οπίσ’ εφώταζαν. Η μαχαλά και όλιον το χωρίον αμάν ελιαχούσhευεν. Εμείς παλ, είνας, είνας ταυρανευτά, ταυρανευτά ενίφκουμ’νες.
-Οριάσον βάλετεν νερόν σο στόμαν εσουν, θα κοινωνίζουμε, εκούιζεν η Ελένε, η τρανέσα η αδελφή μ’.
Ετάλευαμε εφόρναμε τ’ εξεργουκά μουν και εχπάσκουμ’νες σην εγκλησίαν. Η στράτα, έπεϊ μακρύν. Ο φέγγον, Θεού ημέρα! Τα χhιόνια, ημ’σόν μέτρος παωμένα πατούλια. Έμπρου κειές ο κύρη μ’ κι’ επ’ εκεί όλ’ εμουν ο εις οπίσ’ α’ σον άλλον απάν σα ποδαρέας ατ και χράατς, χράατς σο κάθαν πόδαν εθαρρείς ετσhιγνάευαμε νοχούτια. Έφταναμε σην εγκλησίαν κι άλλ’ έμπρου α’ σον ποπάν. Χαμάν έδούναμε την βρούλαν σον πέσhκον και επαίρναμε τόπον ολόερα τ’. Οι μειζετέρ’, σην καρμενέτσαν τ’ς ενθύμησης ατουν, ο καθαείς, έκαμναν τ’ οψεσνόν τον λόγον!
-Οφέτος ’κι επέτυχαμε σο γουρούν’, άγριον εξέβεν τ’ αφορισμένον και ξάϊ ’κι ετράνυνεν. Έτον, ’κι έτον σεράντα οκάδες κειές!
-Ο οφετισνόν ο χhειμωγκόν’τ’ς έτον πολλά βαρύς. Φοούμαι τα ξύλα πουθέν’κι θα κρούνε.
-Σσσσς, έρθεν ο ποπάς!
-«Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε…..» Ο καθαείς εσέβεν σο στασίδ’ν ατ’… -«Χριστός γεννάται δοξάσατε….». Τα κερία, έναν, δύο, τρία, είκοσ’, σεράντα, τα εσκιάδες άμον καλοέρ’ διατρέχ’νε τα τουβάρια και τα ταβάνια τ’ς εγκλησίας και επ’ εκεί -«Ράβδος εκ της ρίζης Ιεσαί…..». Οι γρεάδες μαυροφορεμέν’ εμπροστά σ’ αεβδήμαν, άμον ιέρειες
εφτάνε βαθέα γονατοκλισίας, οι ψαλτάδες κωδωνίζ’νε την λαλίαν ατουν και ο καντηλανάφτες με το λαδορόϊ ’κι προφτάν’ τα καντήλας! Ο ποπάς απ’ έσ’ σο ιερόν ατ’ ευκαιρών’ την λαίαν ατ’, αγγέλ’ συνοδείαν και
εφτάνε βαθέα γονατοκλισίας, οι ψαλτάδες κωδωνίζ’νε την λαλίαν ατουν και ο καντηλανάφτες με το λαδορόϊ ’κι προφτάν’ τα καντήλας! Ο ποπάς απ’ έσ’ σο ιερόν ατ’ ευκαιρών’ την λαίαν ατ’, αγγέλ’ συνοδείαν και
-«Δεύτε ίδωμεν πιστοί…..» Σοι παιδίων τ’ ωτία ακόμαν αντιβοούν τα «εκ της Περσίας έρχονται….» κι επ’ εκεί η καμπάνα κρούει και… «Η γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών». Άλλο ’κι τελείται η θεία λειτουργία! Κάποτε έμπαιναμε σην σειράν και εκοινώνιζαμε, απαίρναμε το ύψωμαν και εκλώσκουμες σ’ οσπίτια μουν. ΄Αντσhια εμέρωνεν! Τ’ οσπίτ’ εσκουτούλιζεν α’ σα τσhιρέκια και τη γουρουνί’ το κρέας με το λάχανον! Και εείνο η πριζόλα απάν’ σην μασhιάν, ίλιαμ οντές ολίον επαίρνεν σα τσιλίδια και έναν ξhαόπον εχαντσεύκουτον! Ατά έσαν τα φαΐα τη Χριστού την ημέραν. Ντο γαλοπούλας και μεσέλια λέτε με!
Όλιον την ημέραν ελάσκουμνες. Τ’ άλλο σο πεάδ και κά’, τ’ άλλο ση Πεκιρίνας κειές και τ’ άλλο σην πλατέαν τη χωρί’. Το βράδον ετοπλαεύκουμες σ’ οσπίτια μουν. Εείνο ζατι, το χhιόν’ ημ’σόν μέτρος και παράπαν’, σκοτία πίσα και κάποτε, κάποτε έκουαμε και τα λυκούδια σ’ ορμάνια κειές πως εγουρνούσαν και επάωναν τ’ αθρώπ’ το αίμαν! Ετότε, κια είπαμε νε, ηλεκτρικόν, νε ροδιόφωνον, νε τηλεόρασην και νε τιδέν!
Κάποτε, κάποτε εσύρναμε κά’ το φυτίλ’ τη λάμπας και επύρωναμε τον πέσhκον και εσύρνα με απάν ένα δύο σπάνταλα και έναν, δύο πιπιλόπα και κατ’ εγλειάνευαμε με τ’ εείνα!
Αλλομίαν από κάπου εκουσhκιεύκουτον κεμεντσhιές λαλία! Όσον επαίγ’νεν εσήμωνεν κι’ επ’ εκεί έκουαμε, ζατί, κατενά, κατενά την καϊτέν και την τραωδίαν πα!
«Πάντα να έτον τη Χριστού
πάντα να έτον Σάββα
επαίγ’ναμε σου Χρήστονος
έτρωγαμ’ την κοσάραν».
Τα παρέας, τ’ έναν έφευεν, τ’ άλλο έρχουτον είσαμε σα δύο και τρία η ώρα και κάποτε εχάραζεν πα! Εμείς τα μωρά, απάν’ σα τιβανόπα, α’ σο κάμποσον ώραν κι’ υστερνά ετάραζαμε την καϊτέν με τ’ όνερον σίτια επέταναμε σου Μορφέα τα φτερά απάν’.
Τριανταέναν Χριστιανάρ’, παραμονή Καλανταρί’ και τ’ Αε-Βασιλεί’. Α’ σον πιρνόν ξαν εγυροκλώσκουμες τ’ οσπίτια και τα μαχαλάδες με το τσhιανταόπον σ’ ωμίν και εψάλλ’ναμε το «αρχή μηνιά κι αρχή χρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος…». Ο κόσμον αν’, κα’. Τρέχ’νε για τα τελευταία τα ετοιμασίας! Τα φουρνία τ’ ολοινέτερον σκουτουλίζ’νε! Τριγώνια, τσhιρέκια, και, ίλιαμ η Βασιλόπιτα! Από μακρόθες η μυρωδία τρυπέν τ’ αθρώπ’ τα ρωθώνια! Το βράδον, αμον τ’ έφτηνεν η οικοκυρά την καζόλαμπαν, μικροί και μειζετέρ’ εκουμουλιάουμες όλ’ εμουν απάν σο τραπέζ’. Σα κάθα έναν έμπρου έναν κουμουλόπον αμύγδαλα και η παρταόλα σην μέσεν του τραπεζί’ άμον μπαλαρίνα. Ένας, ένας επίαναμε με τα τρία τα δάχτυλα α’ σο στελίν και φρτ, φρτ, με την φόραν εγυρώκλωθαματεν κι’ επ’ εκεί εγαρδίλωναμε τ’ ομμάτια μουν και ενεμέναμε να ρουζ και να ελέπουμε ντο γράφ’τ’ σην ρακάναν ατ’ς!
«Βάλε ένα», «πάρε δύο», «βάλτε όλοι» και οντες έγραφτεν το «πάρτα όλα!!» ετότε α’ σην χαράν εμουν έχh’ κι επαλαλούμ’νες! Αέτσ’ σίτια έμ’νες ρουγμέν’, όλ’ εμουν, απάν σην παρταόλαν κάποτε εντούνεν τ’ εξώπορτον! Α’ σ’ ακράνοιγον την πόρταν κάποιος εσύρνεν απές σ’ οσπίτ’ έναν τσhιαντάι δεμένον σο σhκοινίν κι άν’ και ετάλευεν εσπάλ’νεν!
Τα μωμογέρια! Έρθαν τα μωμογέρια!
Ο κύρη μ’, λαφρόν το χώμαν ατ’, επαίγ’νεν ένοιεν την πόρταν κι αλλομίαν, χρου, χρου, χρου… τ’ αφορισμένα τη Νύχτας τ’ εγγόνια εχπάραζαν και εκαρδόκοφταν εμας. Εμείς παλ, εμ εφοούμνες, εμ εθέλναμε να ελέπουμε πα! Ετσhίτιζαμε α σα παραστάρια τη πόρτας κι’ επ’ εκεί έτρεχαμε εκρύφκουμες σ’ οσπιτί’ τα κόρτσας κάπ’ πιάν’νε και… τρώγνε μας!
Αφορισμένα τσιαναβάρια λαλίαν πα τιδέν τογρίν ’κι έκουες, άντσhια έναν χρ,.. χρ,.. χρ, εείνο παλ τσhιαχωμένον και τα μουντσούρια τουν σκεπαγμένα με το μαύρον το λετσhιέκ, η λαλία τουν πα, απ’ όθεν έβγαινεν ’κι εγροίκανες και που και κα’ έν’ το στόμαν ατουν και ντ’ άγνα δόντια πα ατσhια έχνε ’κι επόρνες να εξέρ’ς!! Α’ σα κάποσον ώρας χορολάγκεμαν κι υστερνά έμπαιναν απ’ έσ’ σ’ οσπίτ’ και α’ σου εχπάραζαν εμας καλά, καλά εβγάλναν τα λετσhιέκια τουν και έλεπαμε και τα μουντσούρια τουν! Επ’ εκεί κι’ υστερνά έπιναν έναν τσίπρον έλεαν τα ευχάντας ατουν και επαίναν εταράουασαν σην σκοτίαν με το χρ,.. χρ,.. χρ!
Τα περισσά φοράς ξάι απ έσ’ σ’οσπίτ’ παλ ’κι έμπαιναν, μόνον εσύρναν και επαίρναν το τσιαντάι. Κάποτε, οντες εγροίκανεν ο οικοκύρ’τ’ς ποίος έσαν οι μωμογέρ’, εβάλνεν απέσ’ σο τσhιαντάι τον πάρδον και σο σύρσιμον ετσαρφούλιζεν κι’ εχπάραζεν ατ’ς!
Τα περισσά φοράς ξάι απ έσ’ σ’οσπίτ’ παλ ’κι έμπαιναν, μόνον εσύρναν και επαίρναν το τσιαντάι. Κάποτε, οντες εγροίκανεν ο οικοκύρ’τ’ς ποίος έσαν οι μωμογέρ’, εβάλνεν απέσ’ σο τσhιαντάι τον πάρδον και σο σύρσιμον ετσαρφούλιζεν κι’ εχπάραζεν ατ’ς!
Εμείς ξαν εκλώσκουμες σην παρταόλαν. Μεσανυχτί’ κειές, ζατί ωρολόι που να είχαμε να εξέρουμε ντο ώρα έν’, εκάθουμνες σο τραπέζ’ και έκοφταμε την Βασιλόπιταν. Έναν νόστιμον στριφτάρ πίταν α’ σο κοκίτ’κον το ζυμάρ’ και τη χτηνί’ το τυρίν καλοψεμένον σο σάτσh’, τ’ ευλοημένον, Θεού αμβροσίαν, έτρωες ατο με την μαντζίραν και εσκουτούλιζεν το στόμα σ’! Απάν’ και κά’, άμον γλύκισμαν τεμεκ, σ΄ εμέτερα, πάντα είχαμε και τη καστανίτσας το μανάτ’. Α’ σου εκαλέτρωαμε την πίταν και το μανάτ’, ο κύρη μ’ ετσhιάνιζεν βουρέας, βουρέας τα καρύδια και τ’ αμύγδαλα σ’ όλια τα μερέας τ’ οσπιτί κι επ’ εκεί επαίγναμε εκοίμες κά’. Το τραπέζ’ καμμίαν ’κι έσκωναμ’ ατο. Ους τ’ άλλ’ την ημέραν έτον τονατεμένον. Αέτσ’ έπρεπεν να ευρίκει ατο ο νέον ο χρόνον για να έν’ κάθαν ημέραν γομάτον. Όλιον τη νύχταν ο πέσhκον επίανεν. Όπως έτον σκοτία και τη βρούλας η φως ετσαράνιζεν και εφώταζεν α’ σην πόρταν και α’ σο καπάκ’ και τα πουρία του πέσhκονος και όπως εχορολάγκευεν, εποίνεν κάτ’ εσκιάδες σα τουβάρια κιάν’ και σο ταβάν’, εθαρείς μαυροσκέπαγα μάισας επαίγναν κι έρχουσαν και μίαν έδειχναν εμας τ’ ουράδια τουν και τ’ άλλο τα στουδιάρκα τα δάχτυλά τουν και τ’ άλλο πα, τα μακρέα τα νύχhια τουν ούσαμε να έρχουτον έπέρνε μας ο Ύπνον σην εγκάλιαν ατ’ και εγουρτάρευε μας. Σύναυγα, τ’ άλλ’ την ημέραν επαίγνεν η Ελένε σο μαντρίν, ετσάκωνεν τα τριγώνια απάν σου ζου τα κέρατα, εφάζνεν ατα έναν βούκαν με τ’ άλας, επότιζεν ατα καλαντόνερον και εράντιζεν και το μαντρίν. Επ’ εκεί εφόρναμε και επαίγναμε σην εγκλησίαν. Α’ σην απόλυσιν κι’ υστερνά εκλώσκουμες σ’ οσπίτ’. Σιφτέν εβουκούμνες έναν κομματόπον α’ σα τριγώνια κι’επ’εκεί έτρωαμε το φαΐν. Εμείς τα παιδόπα ολόιον ημέραν ελάσκουμες αδά κι ακεί σα μαχαλάδες και σα στράτας του χωρί’και εντούναμ’ ατο σην παίγνιαν. Το βράδον ξαν ερχίναναν τα παϊσίματα σ’ ονομασέας και τα κεμεντζhιέδες εκωδώνιζαν και εσhιονλίκευαν το χωρίον. Τα ημέρας άμον τεζπιχhί’ χάντρια διαβαίν’νε ληγάρια. Ακόμαν οψέ έτον του Χριστού κι αμάν εδέβεν και τ’ Αε-Βασιλεί’ και ερρούξαμε σην παραμονήν σα Φώτα. Εμείς τα μωρά και τα παιδόπα εδεϊβαίναμε ξαν, τ’ οσπίτια απ’ έναν έναν και έψαλλαμε το «σήμερον τα Φώτα και οι Φωτισμοί…….». Κάποτε παλ, ετσιάτευαμε τον ποπάν τη χωρί’ και το νεωκόρον με το πακρατσόπον και με το καλάθ’ τ’ ωβά. Εκλκώσκουσαν τ’ οσπίτια και ο ποπάς με
τον βασιλικόν και τον σταυρόν σο χhέρ’ έψαλλεν το «Εν Ιορδάνι βαπτιζομένου Σου Κύριε,…» και εράντιζεν και αγίαζεν ολια τα κόρτσας και τα κεσhιέδες τ’ οσπιτί’ και κι άλλ’ οξοπίσ’ ατουν εμείς με τ’ εμέτερον το ψάλσιμον. Το βράδον ’κειές, αμον τ΄ επαίγ’νεν να σκοτινεύ’ απέσ’ σ’ έναν καρσανόπον γομάτον κοκία ή αλεύρια, έφτιναμε τα κερία για τ’ς αποθαμέν’τ’ς εμουν. H μάννα μ’, άχαρος κάποτε έσπόγγιζεν με το μαντηλόπον ατ’ς τα δάκρυα τ’ς κι εμείς παλ, εθαρείς κάποιος επίανε μας α’ σην γούλαν.
τον βασιλικόν και τον σταυρόν σο χhέρ’ έψαλλεν το «Εν Ιορδάνι βαπτιζομένου Σου Κύριε,…» και εράντιζεν και αγίαζεν ολια τα κόρτσας και τα κεσhιέδες τ’ οσπιτί’ και κι άλλ’ οξοπίσ’ ατουν εμείς με τ’ εμέτερον το ψάλσιμον. Το βράδον ’κειές, αμον τ΄ επαίγ’νεν να σκοτινεύ’ απέσ’ σ’ έναν καρσανόπον γομάτον κοκία ή αλεύρια, έφτιναμε τα κερία για τ’ς αποθαμέν’τ’ς εμουν. H μάννα μ’, άχαρος κάποτε έσπόγγιζεν με το μαντηλόπον ατ’ς τα δάκρυα τ’ς κι εμείς παλ, εθαρείς κάποιος επίανε μας α’ σην γούλαν.
Ανήμερα τα Φώτα επαίγναμε πιρνά, πιρνά σην εγκλησίαν, ελητρουήουμες, επέρναμε τον αγιασμόν και εκλώσκουμες σ’ οσπίτ’ ετσιάνιζαμ΄ατο και εφώτιζαμ’ όλιον τ’ οικοκυρίας την επικράτειαν. Σο χωρίον εμουν το Καπνοχώρ’, Σοφουλάρ’ έτον το παλαιόν τ’ όνομα αθε, ο σχωρεμένον ο Ποπα - Ευστράτιον ο Χατζημανώλης, εκαθιέρωσεν, τον Σταυρόν ύστερα α’ σον αγιασμόν να επαίρναν ατο και εκλώσκουσαν το χωρίων τα παλικάρια που θ’ επαίγναν εείνο τη χρονίαν σον στρατόν. Νε δημοπρασίας και νε τίποτα! Τ’ άλλ’ την ημέραν τ’ Αι-Γιαννί’ ερχίνανεν ξαν το σκολείον!
Ε! κιτι, χρόνια! Έμορφα χρόνια! Ατώρα πα, νε, οναμασέας και νε΄, παρακάθια και νε, κεμεντζιέδες. Ολόερα όλ’ σην τηλεόρασην αχάνουμε και τερούμαι και εείν’ παλ, ήντιαν θέλ’νε φα΄ζ’νε μας! Φοούμαι θ’ ανασπάλουμε και την καλατσhήν εμουν πα!!
Αμα α σου ’κι κλώσκουν οπίσ’ τα χρόνια εμείς οι παλαιοί ζούμε με τ’ ενθυμέματα μουν.
Ύ’αν και ευλογίαν σ’ οσπίτια σουν, χρόνια πολλά και καλόν και ευκεμένον χρονίαν.
Βασίλη Χ. Ταρνανίδη (Αδολέτε)
