ΚΛΕΙΣΩΡΕΙΑ ΒΟΊΌΥ ΚΟΖΑΝΗΣ

Η Κλεισώρεια είναι το πρώτο από τα Καστανοχώρια που συναντά κανείς ανηφορίζοντας στον κύριο ορεινό όγκο του Ανατολικού Βοϊου. Το όνομά της πιθανό να προέρχεται από ένα στενό πέρασμα, μια κλεισούρα, που οδηγεί εκεί. Είναι χτισμένη στους πρόποδες του υψώματος του Αηλιά της Δαμασκηνιάς, το βουνό που χωρίζει τους δύο οικισμούς. Στα Δυτικά ξεκινούν απότομα τα Όντρια, ενώ στα Νότια ο ορίζοντας είναι ανοιχτός μέχρι τα πυκνά δρυοδάση και καστανοδάση των γειτονικών χωριών. Κάτω από την Κλεισώρεια διέρχεται στριφογυριστά το Τρανό ρέμα, που λίγο πιο πέρα ενώνεται με άλλα, σχηματίζοντας τον ποταμό του Βέλου.

Το χωριό είναι βέβαιο ότι υπήρχε πριν από το έτος 1692. Οι πρώτοι κάτοικοι είχαν εγκατασταθεί αρχικά στην τοποθεσία Τεκέ, που βρίσκεται λίγο βορειότερα, όμως με την πάροδο των χρόνων τα σπίτια επεκτείνονταν προς το Νότο και έτσι δημιουργήθηκε στη σημερινή του θέση ο νέος οικισμός. Ο πληθυσμός του έφθασε τα 267 άτομα το 1920 και έκτοτε μειώνονταν σχεδόν συνεχώς, για να φθάσει σήμερα να αριθμεί περίπου 45 μόνιμους κατοίκους. Μια σειρά δοξασιών και μύθων περιβάλλουν τον καταπράσινο αυτό τόπο. Στη θέση Μεγάλη Πέτρα υπήρχε σκαλισμένη η πατημασιά ενός αλόγου, που ήταν τόσο πλατειά ώστε οι κάτοικοι την απέδωσαν στον Βουκεφάλα, το υπερφυσικό άλογο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος πέρασε από εδώ για τη μάχη εναντίον των Ιλλυριών. Νότια του χωριού στη θέση Γιάνντσι υπάρχει μια θαυματουργή πέτρα η Αγιόπετρα του Αϊ – Γιάννη. Η ορθογώνια αυτή μεγάλη και σκαμμένη πέτρα χρησιμοποιούνταν για την τοποθέτηση του αγιασμένου νερού κατά τη λειτουργία της παλιάς εκκλησίας. Όταν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ένας Βαλαάς προσπάθησε να την πάρει στο σπίτι του, το κάρο του έσπασε στη μέση ξαφνικά, όχι όμως εξαιτίας του βάρους της. Οι κάτοικοι, αναγνωρίζοντας το θαύμα έχτισαν έπειτα στα ερείπια της παλιάς εκκλησίας ένα ξωκλήσι στη μνήμη του Αϊ – Γιάννη και τοποθέτησαν εκεί την Αγιόπετρα. Μεταξύ της Κλεισώρειας και της Δαμασκηνιάς υπάρχει ένα βάραθρο που οι άνθρωποι των δύο χωριών το ονομάζουν Γκαστρωμένη Μπιστεριά. Σύμφωνα με το θρύλο, μέσα από τα σπλάχνα της γεννιούνται κάθε χίλια χρόνια τα Δρακοντόφιδα, τεράστια ερπετά με χρώμα μαύρο, ασημένιο, ή βαθυπράσινο. Πρόκειται για τα γνωστά φίδια – δράκους, τα οποία πολλοί ισχυρίζονται πως τα έχουν συναντήσει και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Όταν βρέχει, στο βάραθρο αυτό σχηματίζονται εντυπωσιακοί καταρράκτες.